«Ό
σο υπάρχουν θύματα σε μια κοινωνία υπάρχουν και τα παράσιτα που τρέφονται και θεριώνουν από την σάρκα σου, πίνοντας το αίμα σου, και καταπατώντας το βιός σου, ο λαός!! τους λέει απατεώνες ή λαμόγια ή κουμπάρους, κ.λ.π. εγώ πάλι τρισάθλιους και υποβαθμισμένους κλεφταράκους, κατάλοιπο μιας άλλης εποχής που δεν μπορέσανε να το ξεπεράσουν και να το βγάλουν ποτέ από μέσα τους.

Αφήνοντας τα τρύπια παπούτσια και την γκλίτσα του πατέρα τους πάνω από το τζάκι, βάζοντας μπριγιαντίνη στο λιγδιασμένο τους μαλλί και ένα καρό κουστούμι με λούστρινα μοκασίνια πάνω από τα ματωμένα δάχτυλα και τα σπασμένα νύχια τους μεταμορφωθήκανε σε αερικά ψιθυρίζοντας μας στο αυτί ελπίδες και υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή.

Μας κατσικοθήκανε κανονικά στον σβέρκο τόσα χρόνια μπήκανε στο αίμα μας σαν μια επάρατο νόσο σαν ένας ακαταμάχητος ιός που δουλεύει μόνο για πάρτη τους και για όσο εσύ αντέχεις ακόμα.

Χαλασμένα μας τα είπανε, με χαλάσανε και μένα, τώρα που προσπαθώ και ψάχνω στο μονοπάτι της μνήμης μου, την θολή εικόνα σου αδυνατώ να σε θυμηθώ γιατί όσο και αν προσπάθησα δεν σε βρήκα ποτέ δίπλα μου λιγδιασμένε ιδεολόγε πολιτικάντη

Εσύ δεν ήρθες ποτέ στον κόσμο μου γιατί εσύ ήσουνα σε ένα κόσμο με υποσχέσεις και πλαστικές προϋποθέσεις που έγινα μάρτυρας όμως στις δικές σου και χωρίς νόημα ατελείωτες συζητήσεις και λαθεμένες αποφάσεις και που για μια ακόμα φορά εγώ καλούμε να πληρώσω τα δικά σου σκάνδαλα, τη δική σου φτώχια, την δική σου ατιμωρησία, και την δική σου Δημοκρατία που έφτιαξες κατά το πως σε βόλευε.


[ Φουρνιώτης ]