Μ
ε κύρια απασχόληση τη γεωργία και την κτηνοτροφία, οι κάτοικοι του χωριού βρίσκονταν διαρκώς σε ένα μεγάλο και διαρκή αγώνα επιβίωσης. Το όργωμα της γης γινόταν κυρίως µε μουλάρια και άλογα, ενώ τις πιο πολλές φορές µε τα χέρια. Τα γεωργικά εργαλεία τα αγόραζαν ή τα έφτιαχναν οι ίδιοι. Ένα μέρος από τα παράγωγα προϊόντα προορίζονταν για δική τους κατανάλωση, ενώ ότι περίσσευε και όταν τα πουλούσαν ή τα αντάλλαζαν με αλλά προϊόντα εξασφαλίζοντας έτσι πενιχρά ποσά για την κάλυψη άλλων αναγκών.

Φτωχικοί αλλά περήφανοι άνθρωποι οι Φουρνιώτες, θεοσεβούμενοι, που τηρούσαν τις παραδόσεις και τα έθιμα του τόπου.
Τα διάφορα γιατροσόφια που πήγαιναν και έρχονταν ήταν η μοναδική λύση, αφού η παρουσία κάποιου Ιατρού ήταν υποτυπώδες. Στις αρρώστιες έβρισκαν παρηγοριά στα βότανα και στις ευχές, στις βεντούζες και τα ζεστά αφεψήματα, στο τρίψιμο του οινοπνεύματος και στο ζεστό κεραμίδι.

Ο βαρύς χειμώνας έφερνε την απομόνωση και οι εργασίες σταματούσαν ενώ η μονοτονία ανάγκαζε τους άντρες να δοκιμάζουν από το καινούργιο τσίπουρο σε συνοδεία με πειράγματα και αστείες ιστορίες. Δεν είχαν μεγάλα αμπέλια αλλά όλοι έβγαζαν το κρασί της οικογένειας για όλο το χρόνο. Το μέγεθος του αμπελιού συνήθιζαν να το μετράνε µε το μεροδούλι, και έλεγαν πως το αμπέλι τους είναι ένα, δυο, τρία μεροδούλια δουλειά του αμπελιού ήταν πολύ σκληρή ώσπου να φτάσει το κρασί στο ποτήρι.

Όλα αυτά τα κτήματα που πολλές γενιές µε κόπο και µε µόχθο τα πήραν από τη φύση σήμερα παραμένουν εγκαταλειμμένα και ακαλλιέργητα. Η φύση τα έκανε πάλι δικά της καθώς το μισθωτήριο έληξε πλέον. Δεν υπάρχει τίποτα που να θυμίζει ότι αυτή η γη κάποτε καλλιεργούνταν µε επιμέλεια και φροντίδα.


[Ο Φουρνιώτης ]