Π
άντα είσαι εκεί, ξέρω που θα σε βρω αρκεί να μείνω στο μονοπάτι προσηλωμένος, με βήματα σταθερά και χωρίς λάθη, μοιραίο το παραπάτημα που θα σκιάσει τα πάντα. Ατέλειωτος ο έρωτας σαν συνεχές ταξίδι στο χρόνο, ενώ σε όλη την πορεία του το μόνο που κάνω αναγκασμένα είναι να αλλάζω, αντέχοντας στο χρόνο [ σαν το γρι του γρανίτη ] και τα διάφορα μοδάτα.

Όλο δίπλα σου και όλο δύστυχα προχωρώ, λες και θα σου κλέψω το ανεκτίμητο κάτι που αντιλαμβάνομαι σταδιακά πως δεν δικαιούμαι να έχω νιώθοντάς το, το ενοχλητικό.

Άτσαλα πάνω μου ζεις, μεγαλώνεις, γίνεσαι φαινομενικά γυναίκα, λαίμαργα μου αποσπάς τα καλά σηκώνοντας απλά το κεφάλι, ανόητο το πλαϊνό σου γνέμα.

Ξυπνώ νιώθοντας το βάρος να σπάει, σαν ενοχλητικός πόνος που αυξάνεται ενοχλητικά κάθε φορά χωρίς ούτε ένα φτερούγισμα ελπίδας, λαχανιασμένα αναζητώ την φαντασία ξεφεύγοντας έστω και λίγο από την πραγματικότητα.


Φουρνιώτης