«Ο μύθος λέει, ότι εκείνα τα χρόνια, ήρθαν από το Στένωμα στο Καρπενήσι οι συμπέθεροι για να πάρουν τη νύφη. Χωρίς αργοπορία, πήραν μαζί την προίκα, τα προικιά και γύρισαν για τον τόπο τους. Φτάνοντας ψηλά στο βουνό, στάθηκαν να ξαποστάσουν. Τότε ήταν που η πεθερά της νύφης θυμήθηκε:
 - Τα πήραμε όλα, αλλά ξεχάσαμε την κότα και τα κλωσόπουλα. Να πάει η νύφη με συνοδεία, να τα φέρει…

Οταν τους είδε και τους άκουσε η μάνα της νύφης, πικράθηκε παράφορα:

- Αυτή η κλώσα μου απόμεινε μόνο. Πάρτε την κι αυτήν να δω πώς θα ζήσω...
Κοίταξε τότε ψηλά στο βουνό. Οι συμπέθεροι περίμεναν, θρονιασμένοι σε μια απόκρημνη πλαγιά. Την πήρε το πικρό παράπονο. Εκλαψε απαρηγόρητα και πάνω στη μεγάλη απογοήτευση, της ξέφυγε η κατάρα:

- Να μαρμαρώσετε εκεί που είστε. Να μην κάνετε ούτε βήμα.
Και ήταν τόσο το δίκιο της, που μαρμάρωσαν στ’ αλήθεια. Ετσι, τώρα, αν κάποιος κοιτάξει ψηλά στο βουνό, βλέπει μια πέτρινη διαδρομή. Μια ανάγλυφη πορεία προς την κορυφή.

Το ξέρουμε όλοι ακόμη και σήμερα: Είναι το ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΣΥΜΠΕΘΕΡΙΚΟ, ενώ και η βουνοκορφή χαρτογραφήθηκε με το όνομα: ΣΥΜΠΕΘΕΡΙΚΟ. (Στο αριστερό μισό της φωτογραφίας, ανάμεσα στην κορυφή και το ελατόδασος)…

Χρήστος Αρβανίτης

 [Πηγή Admin ]