«Σ ου ξανάρχονται ένα ένα, χρόνια περασμένα, λέει σ'ενα του τραγούδι ο Νταλάρας. Κάπως έτσι ένοιωσα απόψε το απόγευμα, όταν σε μια έρημη πλατεία από κόσμο, κάποια πιτσιρίκια, τρία τέσσερα ήταν θαρρώ, μάζευαν με τις σκούπες τα φύλλα και τα έκαιγαν. Σε αλλά μέρη τα παιδιά παίζουν με ''άλλα'' πράγματα, τα δικά μας έπαιζαν και καθάριζαν την πλατεία.
Κι όλα αυτά γιατί ήθελαν να παίξουν. Με το κρύο να φτάνει χαμηλά στο μηδέν, έκαναν την εθελοντική εργασία παιχνίδι και χαρά. Και θυμήθηκα, άλλες εποχές, από ιστορίες που άκουγα από τον πατέρα μου και τον παππού μου, τότε που μαζεύονταν πρωί πρωί και ξεκινούσαν για να καθαρίσουν τα αυλάκια και να φτιάξουν γεφύρια και δρόμους.
Η ζωή τα έφερε πάλι έτσι που και τώρα το χωριό καθαρίζεται με εθελοντική εργασία. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ορισμένες φορές των υπεύθυνων του Δήμου, δυστυχώς αυτό δεν είναι αρκετό. Αν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε κάτι, το χωριό θα μείνει βρώμικο. Ξυπνώ νωρίς τις καθημερινές και παρά το τσαφ που επικρατεί και την παγωνιά, βλέπω όλες τις ηλικιωμένες γυναίκες, να καθαρίζουν τα φύλλα από τον δρόμο, να τα μαζεύουν και να τα καίνε. Βγαίνοντας ο Ήλιος, όλα τα σοκάκια και όλοι οι δρόμοι είναι καθαροί.

 Και αναρωτιέμαι, αν εβδομηνταπεντάχρονες γυναίκες κάνουν ακόμα αυτά, όταν θα φύγουν ποιος θα τα κάνει ;; Είναι σκληρή η ζωή στο χωριό, δεν είναι για όλους, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και άνθρωποι που απλά συνεισφέρουν με την συντρόφια τους και την καλή παρέα τους. Και τα πέντε δάχτυλα του χεριού είναι άνισα, αλλά και τα πέντε χρειάζονται.

Μπορεί να είμαστε στην αρχή του χειμώνα, αλλά το πρωί ο καιρός θυμίζει Σεπτέμβρη. Το βράδυ όμως το νιώθεις, τι σημαίνει τσουχτερό κρύο.

 Να είστε όλοι καλά και να προσέχετε τις κακοτοπιές. Καληνύχτα και όνειρα γλυκά και ΑγιατριαδΊτικα..


 [Πηγή Admin ]