«O
Γεώργιος Μπούργος του Δημητρίου και της Ευμορφίας, το 1928 γεννηθείς, τραγούδησε 2 τραγούδια. Επί 62 χρόνια στο Φουρνά, επαρχιακός ταχυδρομικός διανομεύς στο επάγγελα, Λόγω συγκυριών δεν μπόρεσε να σπουδάσει γιατρός, όπως επιθυμούσε, άλλα με προσωπικές του προσπάθειες κατόρθωσε να βοηθά με πρακτικό τρόπο τους συνανθρώπους του. [Παρατίθενται αποσπάσματα από προφορική συνέντευξη: του Ευρυτανικού Παλμού

-Γιατί σας λέγανε γιατρό;
-Όχι εδώ στο Καρπενήσι, στη Φουρνά. Γιατί είχα μεγάλη αδυναμία να γίνω γιατρός, αλλά ήμαν τόσο φτωχός που δεν μπορούσα να γίνω. Και παρέμεινα στη Δευτέρα Γυμνασίου οκταταξίου. Αλλά ό,τι χαρτί έβρισκα στα χέρια μου ιατρικό το διάβαζα, εφημερίδα δε διάβαζα. […]
…-Παρακολουθούσα τους γιατρούς τι φτιάχνανε. Να τους ράψω πληγές, να τους βάλω καθετήρες, να τους κάνω κλύσματα, να τους βγάλω δόντια, να τους βγάλω τα γρέζια από τα μάτια. Τα φάρμακα τα ‘χα όλα, δεν υπήρχε τίποτα να λείπει. Από ‘δω απ’ το Λάππα το φαρμακοποιό, τον οποίο τον πλήρωνα όταν έρχομαν εδώ. Δε μου λε’ε «στείλ’ τα λεπτά!» «Όταν έρθεις εδώ να μου τα φέρεις» μου έλεγε. Στο σπίτι στη Φουρνά είχα δωμάτιο ειδικό κλειδωμένο, με τα ράφια που είχαν για όλες τις περιπτώσεις. Φαρμακείο σκέτο, δεν έλλειπε τίποτα.

-Μου είπανε ότι δίνατε αφειδώς τα φάρμακα και χωρίς να πληρώνουνε.
-Δεν πήρα ποτέ λεφτά από κανέναν! Ούτε μου χρειάστηκε, ούτε μου έλλειψε!...]
Στο σπίτι του διατηρούσε ειδικό δωμάτιο κλειδωμένο με ράφια γεμάτο φάρμακα δια παν ενδεχόμενον και το σπουδαιότερο χωρίς να πάρει ποτέ λεφτά από κανέναν. Ετοίμαζε επίσης τους νεκρούς για το τελευταίο ταξίδι τους. Όπως αναφέρει ο ίδιος χαρακτηριστικά: «Δεν πέθανε άνθρωπος που να μη φωνάξουν «τρέξε!» Δεν κοιμήθηκα κανένα βράδ’ χωρίς να με ξυπνήσουν τη νύχτα ή για ιατρική περίθαλψη ή ήταν να του βάλω φάρμακο, να του βγάλω το δόντι, να του ράψω πληγή. Τσακώνονταν καμιά φορά, οι Κλειτσιώτες ειδικά στον Κλειτσό στα πανηγύρια!»

Κάποιοι παλαιότεροι θα θυμούνται τον Κωνσταντίνο Μαλάμη τον ιατρό να μπαίνει στο χορό με το ποτήρι γεμάτο κρασί στο κεφάλι, τραγουδώντας τη Χατζίνα [βλέπε παρακάτω] ή το εκλεκτό του τραγούδι τη Μηλίτσα. Πόσοι γνωρίζουν όμως λεπτομέρειες της μυθιστορηματικής ζωής του; Για την επιστράτευσή του το 1919 στη Σμύρνη και το Κορδελιό της Μικράς Ασίας για το ότι έφτασε μέχρι το Εσκί-Σεχίρ το 1922 φθάνοντας στο βαθμό του ανθυπιάτρου;
Αγροτικός ιατρός από το 1924 με έδρα τον Κλειτσό και ασθενείς σε όλα τα γύρω χωριά καθώς και του τέως δήμου Δολόπων τους οποίους εξυπηρετούσε, πολλάκις αφιλοκερδώς. Στα χρόνια του εμφυλίου λόγω της πολιτικής ουδετερότητας και της αμερόληπτής του στάσης και στις δύο παρατάξεις, κατηγορήθηκε από καλοθελητές και φανατικούς αναγκαζόμενος να εκτοπιστεί στην Καρδίτσα. Από το 1950 επιστρέφει στο Φουρνά διευθύνοντας το εκεί παράρτημα Νοσοκομείου έως το 1963.

Απεβίωσε το 1987 στην Αττική. Στοιχεία για τη ζωή του και σπάνιο φωτογραφικό υλικό μας έδωσε ο γιος του Δημήτριος, τον οποίο και ευχαριστούμε. Ο ίδιος έχει γράψει πλήρη βιογραφία για τον πατέρα του, περίπου 700 σελίδων, η οποία χρήζει περαιτέρω μελέτης.

Νοσοκόμα στο Κοινοτικό ιατρείο εχρημάτισε η κ. Μαρία Σκαρτσιούνη από τη Χόχλια, σύζυγος Ηλία Ηλιόπουλου, η οποία τραγούδησε 8 σπάνια τραγούδια και ζει τώρα στο Νέο Κόσμο στην Αθήνα. Έχει σπάνια φωνητική ευστροφία όπως και η συνάδελφός της κ. Ιουλία Φραγκάκη, σύζυγος Γεωργίου Διαμαντή, απ’ το Μεσοχώρι, η οποία ήταν περιζήτητη στα πανηγύρια. Μας αφηγήθηκε ότι βοηθούσε τους επαγγελματίες Σεραφείμ και Βαγγέλη Καλτσή από το Κλειστό.

Πόσες ιστορίες δε θα κρύβουν και οι υπόλοιποι ηχογραφηθέντες από τον Σπ. Περιστέρη; Ο Ανυφαντής Ηλίας (1), ο Λύτρας Ηλίας (1), ο Τσιάντης Νικόλαος (1) (ζει στο Φουρνά), ο Τσιώλης Φώτιος (1) και η Τσιρίγκα Ελένη (4) από το Κλειστό

Μια ακόμη τελευταία σκέψη κλείνοντας: η ηχητική καταγραφή ενός τραγουδιού ή η παρασήμανσή του στο χαρτί το διασώζει από τη φθορά του χρόνου; Και πώς θα παραδοθεί αυτός ο πολιτισμικός πλούτος στη νέα γενιά; Απαντώντας πολύ συνοπτικά φρονούμε ότι εάν τα ακούσματα και οι καταγραφές δε λειτουργήσουν ως αφορμή για γνωριμία με το χώρο στον οποίο γεννήθηκαν και τους φορείς του θα έχουμε χάσει το πιο σημαντικό στοιχείο τους: δηλαδή τις γέφυρες επικοινωνίας με τους συνανθρώπους μας και το παρελθόν μας, ποθούμενο στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε και ζητούμενο αυτού του συνεδρίου.

Σας ευχαριστώ πολύ.


[ Φουρνιώτης ]