«Σ
το πεζούλι στην πλατεία Συντάγματος, ακριβώς εκεί όπου στεκόταν ο 17χρονος Γιάννης Λαζάρου, κάποιος είχε γράψει με μαύρο μαρκαδόρο: «Ημουν και εγώ εδώ 27/05/2011».

Αλλοι με κοστούμια, άλλοι με σκισμένα τζιν, άλλοι με τα παιδιά τους, συμπεριλαμβανομένων βρεφών, ή ακόμα και με τα κατοικίδιά τους που είχαν κρεμασμένα στα περιλαίμιά τους πλακάτ που έγραφαν: «Αγανακτισμένος Σκύλος», όλοι κατά χιλιάδες βρίσκονταν εκεί.

Παρά την ποικιλομορφία των ντυσιμάτων, την πανσπερμία ιδεών και απόψεων, ο όγκος των χιλιάδων πολιτών, που καθημερινά κατακλύζει την πλατεία Συντάγματος, χωρίζεται -γεωγραφικά- στα δύο. Οσοι κάθονται μπροστά από το κτήριο της Βουλής καταγγέλλουν με φωνές, τύμπανα και συνθήματα, ενώ όσοι βρίσκονται στην πλατεία παρουσιάζουν κάτι καινούργιο με συνελεύσεις, ψηφοφορίες και τοποθετήσεις από οποιονδήποτε επιθυμεί. Κάποιες στιγμές υπήρχε και φραστική αντιπαράθεση μεταξύ ομάδων συγκεντρωμένων αλλά οι περισσότεροι, όπως ο Γιάννης Λαζάρου, βρίσκονταν στη μέση των δύο «πλευρών».

«Κάτι θ' αλλάξει»

Ο πατέρας του δημόσιος υπάλληλος, η μητέρα του ψάχνει για δουλειά μέσω αγγελιών και η αδερφή του σπουδάζει. Με τις περικοπές στο μισθό του πατέρα του πρέπει τώρα να τα βγάλουν πέρα με 1.500 ευρώ τον μήνα. «Δυστυχώς, πιστεύω πως όσο ο καιρός περνάει, τα πράγματα θα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Καθόμαστε όλοι και συζητάμε πώς θα βγάλουμε το μήνα».

Το όνειρο του Γιάννη όταν μεγαλώσει είναι να μπει στο Λιμενικό Σώμα. Πηγαίνει σε Ναυτικό Λύκειο, αλλά όταν αποφοιτήσει «θα υπάρχει ήδη φοβερή ανεργία. Η νέα γενιά πρέπει να κάνει κάτι για αυτό. Να ξεσηκωθεί με κάποιο τρόπο - είμαι αισιόδοξος πως κάτι θα αλλάξει μέσα από αυτό που γίνεται εδώ αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη».

Για την ώρα πάντως «δεν νιώθω ελεύθερος, δεν υπάρχει δικαιοσύνη, μας στερούν το δικαίωμα στην εργασία. Εγώ δεν είμαι τεμπέλης. Ο Πάγκαλος είπε κάποιες κουβέντες που δεν έπρεπε. Ο κόσμος προσπαθεί να τα βγάλει πέρα και οι πολιτικοί έχουν πλήρως απαξιωθεί».

Ιατρείο

Κάτω από την τέντα του αυτοσχέδιου ιατρείου στην πλατεία, η νοσηλεύτρια Γεωργία Σολωμού προσφέρει τις υπηρεσίες της οικειοθελώς για παραπάνω από οχτώ ώρες καθημερινά.

«Θα είμαι εδώ για όσο χρειαστεί. Μέχρι να έχουμε αποτέλεσμα. Την ελευθερία και την ηρεμία μας. Θέλω αύριο το παιδί μου να βρει αυτά που βρήκα εγώ από τον πατέρα μου. Ελευθερία και δημοκρατία».

Εκείνη την ώρα ένας νεαρός, που δεν αισθανόταν καλά, διέκοψε ευγενικά: «Εχετε μια ασπιρίνη, παρακαλώ;». «Κάτσε να σου πάρω μια πίεση». Η μέτρηση έδειξε μικρή υπόταση. «Πήγαινε στην κουζίνα δίπλα και ζήτησε αλάτι».

Εκτός από τον νεαρό και η ίδια πλέον δεν αισθάνεται καλά. «Κοιμόμουν πολλές ώρες, αλλά τώρα δυσκολεύομαι. Φοβάμαι, πετάγομαι στον ύπνο μου. Εχω ανασφάλειες για την κόρη μου, τους ανθρώπους που αγαπάω, τους συγγενείς μου». Τέλος, «πονάω αυτόν τον τόπο. Εχω όμως και ευθύνες. Νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου.
Το παιδί μου με κατηγόρησε για αυτούς που ψήφιζα. Και ξέρετε κάτι; Είχε δίκιο».


[Ο Φουρνιώτης ]