«Μ
άνα, η γλυκύτερη μορφή, στη ζωή μας, και τι δεν της οφείλουμε όλοι;
Ταυτόσημη με τη θυσία, την προσφορά, και την απέραντη στοργή, η μάνα.
Τι να γράψει η δική μας αδύνατη πέννα;
Ας αφήσουμε λοιπόν, την ποίηση να μιλήσει με το γνωστό ποίημα του Jean Richepin << Η καρδιά της μάνας >> μεταγλωττισμένο αριστοτεχνικά από τον Ζαχαρία Παπαντωνίου στο δικό του ρουμελιώτικο γλωσσικό ιδίωμα, τόσο που να νομίζει κανείς, άμα δεν ξέρει τον Ρισπέν, ότι είναι ελληνικό ποίημα.
Απολαύστε το.

Η καρδιά της μάνας

Ένας λεβέντης μια φορά
και τράι λα – λα και τράι λα – λα
ένας λεβέντης μια φορά
ναγάπαε μια άπιστη κυρά

Του λέει: Για σύρε αύριο ταχιά
και τράι λα – λα και τράι λα – λα
της μάνας σ΄φέρε μ’την καρδιά
για νάν τη ρίξω στα σκυλιά

Τρέχει στη μάνα … και τη σφάει!
και τράι λα – λα και τράι λα – λα
τρέχει στη μάνα … και τη σφάει,
της βγάζει την καρδιά … και πάει!

Τρέχοντας πέφτει και χτυπάει:
και τράι λα – λα και τράι λα – λα
τρέχοντας πέφτει και χτυπάει …
Μαζί του κι η καρδιά κυλάει.

Και καθώς κύλαε, ωχ αλιά!
και τράι λα – λα και τράι λα – λα
βγάζει η καρδιά ψιλή λαλιά:

Και του ‘λεε κλαίγοντας η καρδιά:
και τράι λα – λα και τράι λα – λα
και του ‘λεε κλαίγοντας η καρδιά:
- Γιε μου, μη χτύπησες βαριά;


***


[Ο Φουρνιώτης ]