Κ
αταλάγιασε πια ο κουρνιαχτός των εκλογών, ορκίστηκαν οι Δημοτικοί και περιφερειακοί μας άρχοντες, και πορευόμαστε στη μια νέα «Καλλικράτεια» περίοδο. Να όμως που καλά – καλά δεν κάθισαν στις καρέκλες τους οι νέοι μας αφέντες, κι άρχισαν οι γκρίνιες! Πριν μερικές μέρες ήρθε απ’ την Αθήνα για να περάσει τις διακοπές του ένας καλός φίλος μου, πατριώτης μας, κι όπως ήταν φυσικό πιάσαμε κουβέντα γύρω απ’ τις αυτοδιοικητικές εκλογές που έγιναν πρόσφατα. Σύννεφο η κριτική, βαρδάρι το στόμα του φίλου μου σχετικά με το ποιόν και τις ικανότητες των νέων Δημοτικών αρχόντων. Κατ’ αυτόν κανένας, μα κανένας, δεν έχει τις ικανότητες εκείνες που αρμόζουν σε κάποιον για να κρατήσει γερά τα ηνία και να πορευτεί ομαλά ο Δήμος στη νέα του πορεία. Ο τάδε είναι αμόρφωτος, ο δείνα ανίκανος, ο άλλος αστοιχείωτος, ο επόμενος φιλοχρήματος και λαμόγιο, ο μεθεπόμενος μας ξεφύτρωσε απ’ το πουθενά, κ.ο.κ! Με πήρε φαλάγγι ο φίλος μου, και το μόνο που πρόλαβα να τον ρωτήσω ήταν αν ήρθε να ψηφίσει στις εκλογές που έγιναν πρόσφατα. Απάντηση: Όχι!!!!!!! Έ, λοιπόν τότε, τον πήρα εγώ φαλάγγι, και του διηγήθηκα την παρακάτω ιστορία:

Αρχές του έτους 1962. Ο μακαρίτης θείος μου ο Θανάσης Δανιήλ είχε πρόσφατα απολυθεί απ’ τις φυλακές. Είχε μέσα δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια απ’ την εποχή του εμφυλίου, και εκρατείτο ως «δράσας αναρχοκομμουνιστής, άπατρις και επικίνδυνος για την εθνική ασφάλεια». Λαμία, Κέρκυρα, Αίγινα, Γυάρος, Μακρόνησος, ήταν μερικά απ’ τα μέρη των «διακοπών» του. Τον θυμάμαι, μικρός εγώ, εννιά χρονών να πηγαίνει μακρινούς περιπάτους. Πιθανόν για ν’ αναπνεύσει ελεύθερο αέρα… Λίγο καιρό μετά, έφυγε για την Αθήνα να βρει την καινούργια τύχη του.
Νοέμβριος 1962, Εθνικές εκλογές. Οργίαζε το παρακράτος της δεξιάς, η αστυνομοκρατία, το φακέλωμα, οι εκβιασμοί σε βάρος δημοκρατικών πολιτών, οι πληρωμένοι ρουφιάνοι, και οι τόσες και τόσες αμαρτίες που ανάγκασαν ακόμα και τον ίδιο τον εντός εισαγωγικών «εθνάρχη» Καραμανλή – αρχηγό της Ε.Ρ.Ε. να πει τη φράση: «επί τέλους, ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;».
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ο θείος μου ο Θανάσης Δανιήλ ήρθε απ’ την Αθήνα να εκτελέσει το ύψιστο δημοκρατικό του δικαίωμα και καθήκον: Να ψηφίσει. Μόλις λοιπόν οι «εθνικόφρονες» - ρουφιάνοι της Ε.Ρ.Ε.(Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση) που παρακολουθούσαν τα πάντα τον είδαν να κατεβαίνει απ’ το λεωφορείο, πήγαν αμέσως στην Αστυνομία, η οποία και τον κάλεσε δι’ υπόθεσίν του……. Τώρα αν μου πείτε τι δουλειά είχε η Αστυνομία να τον καλέσει, τι αδίκημα διέπραξε ένας άνθρωπος που απλά ήρθε να ψηφίσει, κλπ. κλπ. δεν μπορώ να απαντήσω με μερικές αράδες, γιατί θέλει πολύ χρόνο και χώρο. Απλά θα πω πως η αστυνομία όπως κι άλλες κρατικές υπηρεσίες ήταν όργανο διαιώνισης της αισχρής δεξιάς, και όργανο κατατρομοκράτησης των πολιτών. Με λίγα λόγια όποιος ανήκε σε άλλο κόμμα πλην της Ε.Ρ.Ε., ήταν κομμουνιστής και προδότης. Ο θείος μου λοιπόν πήγε στην αστυνομία, και φυσικά ρώτησε τι τον θέλουν. Χωρίς να του απαντήσουν του έκαναν σωματική έρευνα! Και μόλις του βρήκαν ψηφοδέλτια της Ε.Δ.Α. (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) τον πήγαν στο κρατητήριο όπου του μέτρησαν τα πλευρά ένα – ένα. Τον έκαναν κυριολεκτικά τελατίνι στο ξύλο!!! Μην φαίνονται παράξενα και περίεργα όλα τούτα στους εξ υμών νέους. Εθεωρήθη λοιπόν κρατούμενος ο θείος μου, κι άρχισαν οι δικοί του να τον ψάχνουν, ώσπου έμαθαν πού βρίσκεται. Ο τότε υποψήφιος βουλευτής της Ε.Δ.Α. ο μακαρίτης Μήτσος Τραχανής (μέγας αγωνιστής κι αξιόλογος Ευρυτάνας) πήγε στο Αστυνομικό Τμήμα και ζήτησε το λόγο για τον οποίο ο θείος μου εκρατείτο, και γιατί δάρθηκε ανηλεώς χωρίς αιτία κι αφορμή. Απέλυσαν βέβαια το θείο βρήκαν κάποιες φτηνές δικαιολογίες και είπαν στον Τραχανή, αλλά είπαμε: Όλα τούτα γίνονταν για να παραδειγματιστούν κι άλλοι «παρόμοιοι» και να ψηφίσουν την ΕΡΕ…..
Για την ιστορία: Η ΕΡΕ του Καραμανλή παρά την τρομοκρατία, τη βία και νοθεία έχασε εκείνες τις εκλογές, αλλά η Ένωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου δεν σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση, πράγμα όμως που έγινε μετά από δύο μήνες (16 Φεβρουαρίου 1963) και σε σύμπραξη με την ΕΔΑ πήρε το 53%.
Δεν γνωρίζω αν έπεισα το φίλο μου να έρθει να ψηφίσει αν και όποτε γίνουν εκλογές. Επίσης δεν γνωρίζω αν έπεισα και τους αναγνώστες που δεν ψήφισαν. Ο θείος μου, αν και γνώριζε τότε τι τον περιμένει, ήρθε να κάνει το χρέος του. Εμείς εν καιρώ δημοκρατίας δεν το κάνουμε. Απ’ το ένα μέρος δεν ψηφίζουμε, κι απ’ την άλλη κάνουμε κριτική, και μάλιστα κακόβουλη. Δεν μας αρέσουν οι Δημοτικοί Σύμβουλοι, δεν μας αρέσουν αυτοί που ανέλαβαν καίριες θέσεις, δεν μας αρέσει τίποτα, τίποτα, τίποτα. Τι μας αρέσει άραγε; 47% η αποχή στην Ευρυτανία…Ο θείος μου μειδιά λυπημένα απ’ εκεί ψηλά που βρίσκεται. Λέτε να σκέφτεται πως άδικα αγωνίστηκε;

[http://eyrytanikostipos.blogspot.com ]