Αυτός είναι ένας από τους όρους που αποδέχτηκε η τρόικα, προκειμένου να μην εφαρμοστούν αδιακρίτως και «κατά βούληση» οι επιχειρησιακές συμβάσεις. Αν «περνούσε» η θέση της τρόικας, τότε η μείωση των μισθών θα έσπαγε και το κατώφλι του βασικού μισθού των 740 ευρώ που προβλέπει η Εθνική Σύμβαση Εργασίας.
Με τη μικρή αυτή αλλαγή, η κυβέρνηση θεωρεί ότι απέφυγε το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα που θα είχε η γενική ισχύς των επιχειρησιακών συμβάσεων. Για το λόγο αυτό η επίμαχη διάταξη του επικαιροποιημένου μνημονίου συμφωνήθηκε να αναδιατυπωθεί ως εξής: «Οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα μπορούν να αποκλίνουν από τις κλαδικές και ομοιεπαγγελματικές χωρίς αχρείαστους περιορισμούς». Η φράση «αχρείαστους» που συμφωνήθηκε να προστεθεί στο κείμενο, σημαίνει απλά ότι τέτοιες συμφωνίες (ανά επιχείρηση) θα μπορούν να υπογράφονται όχι γενικά και χωρίς περιορισμούς (όπως ήταν στο αρχικό κείμενο) αλλά με εκείνους τους περιορισμούς που θα κρίνεται ότι δεν είναι αχρείαστοι.
Με αυτή τη διατύπωση θεωρείται ότι διασφαλίζεται μεν το κατώτατο επίπεδο των αμοιβών (740 ευρώ), αλλά ταυτόχρονα ανοίγει ο δρόμος για να επιχειρηθεί από την εργοδοτική πλευρά ένα γενικό κατέβασμα των μισθών -όταν υπάρχουν οι λόγοι- σε αυτά τα επίπεδα.
Ενας μισθωτός με 1.200 ευρώ, δηλαδή, μπορεί να πέσει στα 740 ευρώ, με εναλλακτική επιλογή το κλείσιμο της επιχείρησης!
Αυτή η φραστική μεταβολή στο επικαιροποιημένο μνημόνιο συνοδεύεται όμως από επαχθέστερους όρους! Ετσι, το υπουργείο Εργασίας αναλαμβάνει να φέρει μέσα στο Δεκέμβριο νέο νόμο για τις συλλογικές συμβάσεις, καταργώντας το νόμο που είχε ψηφιστεί επί οικουμενικής κυβέρνησης το 1990 (ν.1876/90). Το τι θα περιλαμβάνει ο νέος νόμος θα συμφωνηθεί με τους κοινωνικούς εταίρους. Το βέβαιο είναι ότι δύο από τις ευεργετικές ρυθμίσεις που προβλέπονται σήμερα, παύουν να ισχύουν:
* Η μία είναι η διάταξη για τη συρροή συμβάσεων, που σημαίνει ότι στο νέο νόμο, ένας εργαζόμενος δε θα μπορεί να επιλέγει την καλύτερη γι’ αυτόν συμφωνία ανάμεσα σε μια επιχειρησιακή (που του κόβει το μισθό) και μια κλαδική (που τον παγώνει).
* Η δεύτερη είναι η διάταξη για την επέκταση μιας κλαδικής συμφωνίας και σε εργαζόμενους που δεν καλύπτονται συνδικαλιστικά. Μέχρι τώρα ο εκάστοτε υπουργός Εργασίας, μπορούσε να κηρύσσει υποχρεωτικές τις κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις που υπέγραφαν Σωματεία με εργοδοτικούς φορείς, ώστε αφενός να διασφαλίζονται τα «κεκτημένα» της συμφωνίας και αφετέρου να έχουν «σύμβαση» ακόμη και όσοι δεν έχουν εκπροσώπηση σε Σωματεία. Τώρα, αυτή η δυνατότητα παύει να υπάρχει και τέτοιες συμβάσεις θα εφαρμόζονται μόνο στους εργαζόμενους που εκπροσωπούνται στα σωματεία. Αυτή η «νέα» διάταξη άλλωστε ισχύει ατύπως από φέτος, καθώς αυτή τη στιγμή υπάρχουν σε εκκρεμότητα για την κήρυξή τους ως υποχρεωτικές, 24 κλαδικές συμβάσεις, τις οποίες φυσικά δεν θα επικυρώσει το υπουργείο Εργασίας.
Ως προς τις ΔΕΚΟ, συμφωνήθηκε ότι οι μετατάξεις των υπαλλήλων σε άλλους δημόσιους φορείς θα «μετρούν» ως προσλήψεις και οι αμοιβές όσων μετατάσσονται θα ακολουθούν εκείνες που ισχύουν στις υπηρεσίες που θα μετακινούνται, ακόμη και όταν θα παίρνουν λιγότερα.



http://www.adesmeytos.gr/news.php?aid=27693