Ειδυλλιακός οικισμός, που φαντάζει ζωντανός σε υψόμετρο 950 μ. πάνω από την αριστερή όχθη του Καρπενησιώτη. Κατά τη σύσταση των πρώτων δήμων του νέου ελληνικού Κράτους (1936), η Μιάρα υπήχθη, στο Δήμο Οιχαλίας (Καρπενησίων - 1940). Από το 1912 στην Κοινότητα Αγίου Ανδρέα και με το Β.Δ. 7-1-1958, ΦΕΚ. Α΄ 58, προσαρτήθηκε στο Καρπενήσι. Νωρίτερα είχε μετονομαστεί σε Καλλιθέα (Β.Δ. 11-5-1955, ΦΕΚ. Α΄ 157). Ωραία τοποθεσία, με καλή θέση στην οποία οφείλει και το σημερινό της όνομα. [Το παλιό όνομα Μ(π)ιάρα κατά την παράδοση οφείλεται σε "μιάσματα καλογήρων". Παλιά στη θέση του Άη Γιάννη υπήρχε μοναστήρι καλογριών, ενώ απέναντι στη θέση "Αγκλάν Αγά" του Κώνισκου μοναστήρι καλογήρων. Κάποτε θέλησαν να συζητήσουν για ανταλλαγή κτημάτων και οι καλόγηροι βρέθηκαν να διανυκτερεύουν στο γυναικείο μοναστήρι, αφού τους βρήκε μεγάλη μπόρα αργά εδώ. Ο σατανάς λέει έβαλε την ουρά του και οι καλόγριες έμειναν έγκυες]. Ο οικισμός χτίστηκε σε άγνωστο χρόνο, πιθανόν κατά την Τουρκοκρατία. Στον οικισμό αυτόν καθώς και στον κοντινό Άγιο Ανδρέα στρατοπέδευσαν τμήματα των Ελλήνων αγωνιστών ύστερα από τη μάχη των "Καγκελιών" του Βελουχιού (19-6-1821), οπότε, μετά από το φόνο του Σπύρου Κατσικογιάννη από τους Τουρκαρβανίτες του Βελή-μπεη, που έφταναν τους 500, υποχώρησαν οι πολυπληθέστεροι Έλληνες και ήρθαν εδώ. Σε επίθεση εναντίον τους την επόμενη μέρα από τον Βελή-μπεη, που στο μεταξύ είχε απαλλάξει τους Τούρκους του Καρπενησιού από την ελληνική πολιορκία, οι επιτεθέντες νικήθηκαν και υπέστησαν μεγάλη φθορά, καταδιώχθηκαν δε από τους Έλληνες ως το "γεφύρι του Δεσπότη". Το όμορφο πέτρινο "γεφύρι του Δεσπότη" και ο "Μύλος του Θεμελή" (παλιότερα "μύλος του Χατζάκη", ήταν παραδοσιακά κτίσματα της περιοχής, που και τα δυο σήμερα αποτελούν ανάμνηση των παλιών. Το γεφύρι παρασύρθηκε απροστάτευτο από τα νερά πριν από λίγα χρόνια, ενώ ο μύλος σταμάτησε να λειτουργεί μετά το 1970, αφού άλεσε το σιτάρι και καλαμπόκι των περισσοτέρων χωριών της περιοχής, που άρχισε να αξιοποιεί το νερό του Καρπενησιώτη. Το γεφύρι χτίστηκε στα 1818 "δια φιλοτίμου δαπάνης" του Επισκόπου Λιτζάς και Αγράφων, που έδρευε στο Καρπενήσι, Δοσίθεου. Πληθυσμιακή εξέλιξη του οικισμού: Απογραφή 1920 κάτοικοι 68, 1951 (102), 1961 (80), 1971 (54), 1981 (ουδείς), 1991 (ένας)!..




Πηγη : evrytan.gr