Φουρνά Ευρυτανίας: Καφενείο ή Μουσείο το κλειστό δημοτικό σχολείο στο Κλαυσί;

Καφενείο ή Μουσείο το κλειστό δημοτικό σχολείο στο Κλαυσί;

Δημοσιεύτηκε στις Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011 και κατατίθεται στο πλαίσιο Γενικά . Μπορείτε να ακολουθήσετε τις απαντήσεις σε αυτή την καταχώρηση μέσωRSS 2.0 . Μπορείτε να αφήσετε μια απάντηση ή trackback σε αυτή την καταχώρηση από το site σας

«Έ
γινε πριν τρεις περίπου εβδομάδες γενική συνέλευση στο Κλαυσί με αποκλειστικό θέμα το τι «μέλλει γενέσθαι» με το κλειστό δημοτικό σχολείο. Δύο ήταν οι προτάσεις: η καφενείο ή μουσείο. Ένα δίλλημα με ηθικές διαστάσεις μια και η έννοια του καφενείου, της δηλωτής και του ταβλιού απέχει από αυτή του μουσείου, της γνώσης και της ιστορίας μας.

Ένα δίλλημα που στη πρώτη περίπτωση ουδόλως ταιριάζει με την ιστορία ενός κτιρίου που μέχρι κάποια στιγμή δονούταν από τις παιδικές φωνές ενώ αντίθετα η μετατροπή του σε μουσείο θα αποτελούσε φυσιολογική συνέχεια. Στο δίλλημα αυτό το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν καθοριστικό και μη αμφισβητήσιμο.
Σε περίπου πενήντα παριστάμενους μόνο δύο τρεις επέλεξαν τη λύση του μουσείου, ώστε όταν συζητήθηκε στο δημοτικό συμβούλιο, έγινε δεκτό κατά πλειοψηφία.

Ακόμα και εδώ όμως υπήρξαν αιχμές από τη μεριά της μείζονος αντιπολίτευσης, για το λόγο ότι δεν ενημερώθηκαν στη πλειοψηφία τους οι δημοτικοί σύμβουλοι, ενώ στην αγορά δεν έλειψαν τα σχόλια περί προειλημμένης απόφασης για την ανάθεση της εκμετάλλευσης του κτιρίου.

Είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα τέτοιες μεθοδεύσεις;

Η λογική του καφενείου

Πέρα από τα όποια διλλήματα που θέτουν οι τρίτοι υπάρχει και η πραγματικότητα, όπως την βιώνουν οι κάτοικοι του χωριού, οι οποίοι, σύμφωνα με τα όσα λέγονται, θεωρούν ότι λείπει ένα καφενείο στο οποίο θα μπορούν να πίνουν το καφέ τους, να παίζουν μια κολτσίνα ή το τάβλι τους, να περιμένουν το ταχυδρόμο, να κουβεντιάζουν τα τρέχοντα θέματα, να έχουν ένα στέκι τέλος πάντων, όπως συμβαίνει σε όλα τα χωριά.

Ένα δικαιολογημένο όπως τίθεται αίτημα για το οποίο όμως και να παρακαμφθεί το όποιο ηθικό δίλλημα, υπάρχει ένα πρακτικό θέμα. Σε μια τόσο άσχημη οικονομική συγκυρία όπου μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη, που τα «ενοικιάζεται» σε κεντρικούς δρόμους της πόλης πληθαίνουν και μαγαζάκια σε πολλά χωριά με διάφορα αντικείμενα δραστηριότητος μετά βίας κρατιούνται και ανοίγουν μόνο Σαββατοκύριακα, ποιος θα είναι εκείνος που θα αναλάβει το ρίσκο να δημιουργήσει ένα αξιοπρεπές καφενείο, το οποίο θα επιζεί με τους καφέδες του ενός ευρώ δέκα πέντε – είκοσι γερόντων, που θα παίζουν με τις ώρες τη δηλωτή τους;

Ναι μεν η συνέλευση των πενήντα ατόμων ψήφισε ένα θεωρητικά ένα δίκαιο αίτημα αλλά στη πράξη οι περισσότεροι εξ αυτών έρχονται για είκοσι μέρες άντε ένα μήνα το καλοκαίρι. Πλην όμως το κατάστημα πρέπει να εισπράττει και τους υπόλοιπους έντεκα μήνες για να πληρώνονται ενοίκιο, φως, νερό, τηλέφωνο, λειτουργικά έξοδα και να μένει και ένα μεροκάματο για τον επιχειρηματία.

Πιστεύει κανείς ότι στις παρούσες συνθήκες μπορεί μια τέτοια επιχείρηση να επιβιώσει;

Κι άλλο μουσείο;

Αλλά και η άλλη πρόταση, δηλαδή η μετατροπή του παλιού σχολείου σε μουσείου, «μπάζει νερά». Η ύπαρξη τόσων μουσείων στο δήμο (Μεγάλο Χωριό, Μικρό Χωριό, Κορυσχάδες, Βουτύρο, Γοργιανάδες κ.α) μάλλον καλύπτουν τις αναζητήσεις επισκεπτών και ντόπιων για τον πολιτισμό και το περιβάλλον.

Πέρα όμως από την ευκολία της πρότασης υπάρχει και το δύσκολο κομμάτι που αφορά στο προσανατολισμό του μουσείου, το στήσιμό του, το τρόπο λειτουργίας του και τη χρηματοδότησή του. Γιατί το να βρεις πέντε κιλίμια και δέκα τεντζερέδες μπορεί να είναι εύκολο αλλά αυτά δεν φτιάχνουν μουσείο λαϊκής τέχνης.

Όπως δεν είναι και ότι καλύτερο για τον επισκέπτη να πηγαίνει να δει το μουσείο και να τον παραπέμπουν στο διπλανό μαγαζί και αν ο μαγαζάτορας είναι στις καλές του και δεν έχει δουλειά να ανοίγει την αίθουσα. Αυτό ακριβώς συνέβαινε για πολλά χρόνια στη ναυαρχίδα των μουσείων του δήμου, δηλαδή το μουσείο Εθνικής Αντίστασης στις Κορυσχάδες, το οποίο παρά τα τόσα λεφτά που ξοδεύτηκαν δυστυχώς δεν εμπλουτίσθηκε και οι επισκέπτες φεύγουν τις περισσότερες φορές απογοητευμένοι.

Μόνο ο Σύνδεσμος Μεγαλοχωριτών κατάφερε να φτιάξει ένα μουσείο προδιαγραφών αλλά με πολύ προσωπική δουλειά και μεγάλες χορηγίες των μελών του. Υπήρχε τέτοια διάθεση εκ μέρους εκείνων που έκαναν τη πρόταση ή απλά το δίλλημα ήταν εικονικό;

Επειδή όμως ούτε το άδειο κτίριο αποτελεί λύση, μπορεί ο δήμος στα πλαίσια της αποκέντρωσης των υπηρεσιών να επιδιώξει τη μεταφορά υπηρεσιών, όπως για παράδειγμα αυτό που ήδη συζητείται, δηλαδή τα Γενικά Αρχεία του Κράτους.

Στο εν λόγω σχολείο να στεγασθεί η υπηρεσία με ένα μικρό εκθεσιακό χώρο όπου να εκτίθεται ανά διαστήματα ένα θέμα, στο δε άλλο σχολείο να τοποθετηθεί το υπόλοιπο αρχείο. Μια σύμφωνη με την ιστορία του κτιρίου πρόταση, που αν μπορεί να πραγματοποιηθεί (μεγάλος ο όγκος του αρχείου), θα δώσει στο κτίριο τη χρήση που του αξίζει.

Όσον αφορά στο καφενείο, η ιδιωτική πρωτοβουλία θα ανταποκριθεί αν υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.

[eyrytanikostipos ]

0 Απαντήσεις για... for “ Καφενείο ή Μουσείο το κλειστό δημοτικό σχολείο στο Κλαυσί;”

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλούμε για τα σχόλια, να χρησιμοποιείτε Ελληνική ή αγγλική γλώσσα (όχι greeklish) και σε ευπρεπές επίπεδο, χωρίς να θίγεται η τιμή και η υπόληψη κανενός πολίτη.
Σχόλια άσχετα με το θέμα της εκάστοτε ανάρτησης ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.
Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους αφού διαπιστωθεί ότι δεν εμπίπτουν σε κάποια από τα πιθανά αδικήματα περί τύπου.

Καφενείο ή Μουσείο το κλειστό δημοτικό σχολείο στο Κλαυσί;

0 Απαντήσεις για... for “ Καφενείο ή Μουσείο το κλειστό δημοτικό σχολείο στο Κλαυσί;”

Αφήστε μια απάντηση

Recently Commented

Recent Entries

Φώτο