«Ξ
ημέρωσα στη μικρή μου πατρίδα και για να την τιμήσω, όπως πάντα άλλωστε, έκανα μια μεγάλη βόλτα: στο Βελούχι, στον Σπερχειό, στα χωριά και τις εξοχές της.
Παντού στην ατμόσφαιρα κυριαρχούσε η αίσθηση της Μεγάλης Παρασκευής με τη συγκρατημένη παρά την έντονη ηλιοφάνεια ζέστη, με τα κλαδιά των δέντρων κάπως φοβισμένα από την κακοκαιρία της περασμένης εβδομάδας και τα λουλούδια και αυτά επίσης να ξεκινούν κάπως δειλά τον κύκλο της ανθοφορίας τους.
Στο χωριό μου δε που είναι χτισμένο σε υψόμετρο περίπου 800 μέτρα, οι κερασιές που πανηγυρικά το στόλιζαν σαν το Πάσχα έπεφτε αυτές τις μέρες του Απρίλη, φέτος μόλις που φαίνεται πως αρχίζουν να σκάσουν τα πρώτα τους μπουμπούκια. Το ίδιο συμβαίνει και τις κουτσουπιές και τα άλλα καρποφόρα δέντρα φέτος.

Αυτό όμως που δεν έλειψε από κανένα χωριό ήταν η καθιερωμένη σφαγή των αμνοεριφίων και δεν κρύβω πως πέρασα από δυο – τρία υπαίθρια σφαγεία που οι νοικοκυραίοι (αυτοί δηλαδή που έχουν ακόμη δικά τους ζωντανά και δεν τρέχουν στα κρεοπωλεία ή στα σούπερ μάρκετ) έσφαζαν και έγδερναν από το πρωί τον οβελία τον οποίο, όλοι πλην των χορτοφάγων απολαμβάνουν και χαίρονται στο πασχαλινό τραπέζι.

Από τα σφαγεία φυσικά και δεν πρόκειται να ανεβάσω καμιά φωτογραφία γιατί θα μου πείτε ποιος ξέρει τι για τα άμοιρα ζώα και τον βάρβαρο άνθρωπο, θα σηκώσουμε διαλόγους που δεν θα έχουν τέλος και θα χαλάσουμε πασχαλιάτικα την καρδιά μας.

Δεν μπορώ όμως να μην ανεβάσω μια φωτογραφία που τράβηξα στο χωριό Καστρί, στον κάμπο, όπου η άνοιξη έχει ήδη προχωρήσει αρκετά και δείχνει ένα κοπάδι από πρόβατα να αναπαύεται κάτω από τον ίσκιο μιας μεγάλης ανθισμένης πασχαλιάς.

Είναι κατά τη γνώμη μου η πιο συμβολική φωτογραφία για το Πάσχα, με τα αμνοερίφια που θέλει το έθιμο να πηγαίνουν στο θυσία στη μεγάλη γιορτή της ανάστασης, αν δεν είναι στολισμένα όπως στην αρχαία παράδοση, τουλάχιστον να τελειώσουν κάτω από μια ανθισμένη πασχαλιά στα χωριά της Ρούμελης.


[evrytanikospalmos ]