Σ
τη δεκαετία του ΄70 ένα από τα τραγούδια που με συγκίνησαν και μου γνώρισαν την τέχνη του Κώστα Γεωργουσόπουλου ήταν ο «γέρο-δάσκαλος», που στην διαθήκη του έγραφε: «Στον τάφο θάθελα, σαν θα πεθάνω, πως ήμουν δάσκαλος να γράψουν πάνω. Και δίχως λάθη παρακαλώ».Κάθε φορά που ακούω για αλλαγές και νέα συστήματα στην παιδεία, μου έρχεται στο μυαλό ο γέρο-δάσκαλος του χωριού και το παράπονο του……

Ο καθηγητής, ο ποιητής, ο κριτικός Κώστας Γεωργουσόπουλος μου μίλησε και αυτή τη φορά θυμωμένος –ίσως περισσότερο από ποτέ- για το νέο λύκειο. «Είναι εγκληματικό ότι γίνεται προαιρετικό το μάθημα της ιστορίας! Εγώ θα τους έλεγα να πάνε –απλώς για να πάρουνε μίαν απάντηση- να δούνε τι ιστορία και πόση ιστορία κάνουνε οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι και οι Αλβανοί! Εμείς μέσα σ΄αυτό το περιβάλλον τι κάνουμε;»

Εγγονός και γιος εκπαιδευτικών, συνταξιούχος εκπαιδευτικός ο ίδιος προβλέπει ζοφερό το μέλλον της παιδείας και πιστεύει πως τα παιδιά θα χάσουν πολλά από τα νέα συστήματα. «Δεν θα μιλήσουμε πια για τον εμφύλιο; Δεν θα μιλήσουμε πια για την Μικρασιατική καταστροφή; Για να εξοικονομήσουμε ώρες καταργούμε την ιστορία; Εγώ δεν ισχυρίζομαι πως η ιστορία διδασκόταν σωστά. Να αλλάξουμε μέθοδο! Να αλλάξουμε βιβλία»!

Του επισημαίνω πως η ιστορία τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ένα πεδίο βολής όπου κάνουν ασκήσεις διάφοροι συγγραφείς σχολικών βιβλίων και διάφοροι «ειδικοί σύμβουλοι και γραμματείς». Αναρωτιέμαι μήπως όλα αυτά είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. «Είναι μια ολόκληρη νοοτροπία. Θα έλεγα πως αυτό μου μυρίζει εκπαιδευτικό μεταμοντερνισμό. Και θεωρώ το μεταμοντερνισμό καταστροφή για την τέχνη και για την επιστήμη. Δεν το θεωρώ αμηχανία αυτό. Το θεωρώ ειρωνεία και ένα είδος εμπτυσμού σε ότι μέχρι τώρα έχει προσφέρει ο πολιτισμός!»

Έχει ζήσει από μέσα το σύστημα και ξέρει τις παθογένειές του. Πιστεύει στους εξειδικευμένους καθηγητές για τα αρχαία, τα νέα ελληνικά, την ιστορία και τα λατινικά και μιλάει στο newsbomb.gr με την σοφία της πολύχρονης εμπειρίας του. «Ο πολυδύναμος φιλόλογος είναι μια απάτη! Εκείνος που έχει τελειώσει το τμήμα ψυχολογίας, παιδαγωγικής, φιλοσοφίας και δεν έχει κάνει παρά ένα εξάμηνο λατινικά, πάει στο Καρπενήσι να διδάξει λατινικά. Τα παιδιά που κάνουν φροντιστήριο ξέρουν πιο πολλά από αυτόν! Αν δεν αλλάξει το σύστημα παραγωγής δασκάλων και δεν υπάρξει το πολλαπλό βιβλίο δεν μπορεί να γίνει τίποτα .Αν δεν υπάρξει εξειδίκευση, ούτε αρχαία θα μάθουν, ούτε νέα ελληνικά, ούτε ιστορία».

Μπορώ να τον ακούω να μιλάει ώρες για τον Όμηρο, για τους αρχαίους λυρικούς, για τα μέτρα, για τους ρυθμούς, για τους χαρακτήρες, για τις συγκρούσεις, για τις λέξεις, για τις δονήσεις της αρχαίας γλώσσας. Για όλα αυτά που νοιώθω πως σιγά-σιγά χάνονται από τον τόπο που τα γέννησε. Και που χωρίς αυτά θα είναι ένας άλλος άγνωστος τόπος. Τελειώνοντας μου λέει γελώντας. «Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που πήρα σύνταξη. Γιατί δεν θα μπορούσα να συνεννοηθώ ούτε με τα παιδιά-που δεν φταίνε- ούτε με τους συναδέλφους!»



[newsbomb ]