Κ
ύριε Μητρόπουλε, την Παρασκευή έρχεστε στο Καρπενήσι και θα έχετε μια διάλεξη για το μνημόνιο και τα εργασιακά. Τι ακριβώς θα ακούσουμε;
Πάντα, όταν έρχομαι στο Καρπενήσι, κυρίως με το φίλο μου Σπύρο Παπασπύρο, χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί συνδιαλέγομαι με γνήσιους και αυθεντικούς πολίτες αυτής της χώρας. Η ομιλία μας και η συζήτηση που θα επακολουθήσει θα αφορά στο κοινωνικό κράτος και κυρίως στη συνάρτηση εργασιακό-ασφαλιστικό σύστημα, που βρίσκεται στις συμπληγάδες τού διαρκώς και προς το χειρότερο επικαιροποιούμενου μνημονίου. Θα χαρώ να απαντήσω στα προβλήματα και τις ανησυχίες των φίλων του Καρπενησίου και της Ευρυτανίας. Από την προηγούμενη επίσκεψή μου, με πρόσκληση του αγαπητού μου φίλου και προέδρου της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων κ. Κωνσταντίνου Μπίκα, διαπίστωσα το υψηλό επίπεδο προβληματισμού και ωριμότητας όλων των πολιτών του πανέμορφου νομού σας.

Εσείς ήσασταν από την αρχή κατά του μνημονίου. Η κυβέρνηση, όμως, είπε ότι ήταν η μόνη λύση. Έτσι είναι ή υπάρχει και άλλος δρόμος;
Και προ της υπαγωγής μας στο μνημόνιο, είχαμε προτείνει προφορικώς, αλλά και γραπτώς, εναλλακτικούς τρόπους ανανέωσης των ομολόγων του δημοσίου χρέους που έληγαν. Αυτό μπορούσε να γίνει με διακριτικό και ήπιο τρόπο, χωρίς κραυγές και συκοφαντίες περί «ένοχου λαού», «διεφθαρμένης χώρας» ή περί «Τιτανικού που βυθίζεται». Κανένας συνετός δεν διαφημίζει προς πάσα κατεύθυνση τα υπαρκτά ή ανύπαρκτα «κουσούρια» του, πολύ περισσότερο που οι λεγόμενες «αγορές» δεν είναι τα πρότυπα της ηθικής συμπεριφοράς. Ως εκ τούτου, όσο χρόνο διατηρήθηκαν μετά την αλλαγή της κυβέρνησης χαμηλά επιτόκια, σύμφωνα με τον κανόνα ότι οι αγορές προεξοφλούν τις προσδοκίες του μέλλοντος, οφείλαμε να προβούμε σε διορατικό και δραστικό δανεισμό.
Αλλά, παρά τα αρχικά σφάλματα του πρώτου εξαμήνου, η κυβέρνηση θα μπορούσε να αξιώσει αμιγώς ευρωπαϊκή λύση με άνετο δανεισμό και φτηνό επιτόκιο, χωρίς νεοφιλελεύθερα μνημόνια, αλλά με πρόγραμμα που θα ανταποκρινόταν στην ιδιαιτερότητά μας, που θα ενίσχυε το κοινωνικό κράτος, θα μείωνε τις ανισότητες και θα έδινε προτεραιότητα στην αλλαγή του ετερόνομου παραγωγικού μοντέλου.
Αφού κάτι τέτοιο ήταν δύσκολο έως αδύνατο να το δεχθεί η σημερινή ΕΕ της νεοσυντηρητικής συγκρότησης και νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασης, τότε η χώρα έπρεπε να αγνοήσει τις αναστολές και φοβίες της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας για την τύχη του ευρώ και της ΟΝΕ και να αναζητήσει την προσωρινή της διευκόλυνση μέσω προγραμμάτων πολύπτυχης οικονομικής συνεργασίας και με άλλες χώρες εκτός ΕΕ, μεταξύ των οποίων η Ρωσία και η Κίνα. Αλλά, όπως ξέρετε, η μεγάλη παραγωγική επένδυση του ενεργειακού κόμβου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη κατέρρευσε υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ. Ο μονόπλευρος προσανατολισμός της χώρας δεν ευνοεί τις εναλλακτικές λύσεις και τον αυτόνομο δρόμο ανάπτυξης που έχει ανάγκη, παρότι αυτό επιβάλλεται από την γεωγραφική της θέση και την πολιτισμική της ιδιαιτερότητα.
Εξάλλου, δεν δημιουργήσαμε την κατάλληλη κρατική τράπεζα για να διαμεσολαβεί σε φτηνό δανεισμό της χώρας από την ΕΚΤ (κατά το παράδειγμα της γερμανικής KfW που μας δανείζει), ούτε εκδώσαμε λαϊκό ομόλογο, βέβαιης απόδοσης για το λαό, ώστε να τον καταστήσουμε συμμέτοχο της εθνικής προσπάθειας.

Τελικά, μετά από ένα χρόνο σχεδόν, βλέπουμε ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής κρίσης στην χώρα. Τι πήγε στραβά;
Οι οικονομετρικοί υπολογισμοί του μνημονίου είναι ασκήσεις επί χάρτου, που εφαρμόζονται μόνο σε ένα φανταστικό μοντέλο και όχι σε μια οικονομία και κοινωνία με πολλές ιδιαιτερότητες, όπως η ελληνική. Η συνταγή αποτελείται από νεοφιλελεύθερα φάρμακα, που προξενούν σοκ στο κοινωνικό σώμα και το απορρυθμίζουν ακόμη και στις στοιχειώδεις λειτουργίες του. Έτσι, έχουμε τριπλάσιο πληθωρισμό του προβλεπόμενου στο μνημόνιο, υπερδιπλάσια οικονομική πτώση (ύφεση), πολλαπλάσια ανεργία και εξ αιτίας αυτών, υστέρηση εσόδων.
Παρουσίασαν ως μονόδρομο για την ομαλή ανανέωση του χρέους, δηλαδή των ομολόγων που έληγαν, το «ξήλωμα του κοινωνικού κράτους», όπως επί λέξει αξίωσαν από τον Πρωθυπουργό οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ, στις αρχές Ιανουαρίου 2010, όταν έγινε η κρίσιμη σύσκεψη στην οποία συμμετείχε και ο καθηγητής Τζέημς Γκαλμπρέιθ, που μετά από μήνες περιέγραψε τη ριζική του διαφωνία με αυτή τη «συνταγή».
Αλλά αν δεν απεμπλακούμε από το αντικοινωνικό και αντεθνικό μνημόνιο, θα αναγκαστούμε να αποδομήσουμε όλα τα κοινωνικά συστήματα και να πουλήσουμε την κρατική περιουσία που μας παρέδωσαν οι αιώνες. Μετά από ορισμένες δεκαετίες θα είμαστε μία χώρα-καρικατούρα, ένας παρίας (rogue), φτωχή επαρχία της νέας οικονομικής γερμανικής αυτοκρατορίας. Οι προβλέψεις άλλωστε του μνημονίου (πλην των αναφερομένων στις δόσεις του δανείου των 110 δις ευρώ) είναι μόνιμες και διαρκείς, άλλες μάλιστα δεσμεύουν τη χώρα μέχρι το 2060, όπως π.χ. οι δαπάνες για συντάξεις και νοσοκομειακή-ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Είναι πιθανή η πτώχευση για την Ελλάδα; Όλοι φοβούνται για το τι θα συμβεί και κάποιοι για τις καταθέσεις τους στις τράπεζες. Σε περίπτωση πτώχευσης μιας χώρας τι ισχύει, θα χαθούν οι καταθέσεις;
Ήδη οι τράπεζες ενισχύονται και με άλλο ποσό της τάξης των 30 δις ευρώ και επομένως η συνολική τους χρηματοδότηση με ρευστό χρήμα, ομόλογα και κυρίως εγγυήσεις του δημοσίου, φτάνουν μέχρι σήμερα τα 80 δις ευρώ. Ειδικότερα, σύμφωνα με το τέταρτο επικαιροποιημένο μνημόνιο (της 23-2-2011), στο κεφάλαιο 15, προβλέπεται ότι «…Πρωτοβουλίες που βρίσκονται σε εξέλιξη αναμένεται να βοηθήσουν στη διατήρηση ενός επαρκούς συστήματος ρευστότητας. Ως προσωρινό μέτρο, η κυβέρνηση θα προωθήσει νομοθετική ρύθμιση για επέκταση εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου σε μη καλυμμένα τραπεζικά ομόλογα (προτείνεται ως διαρθρωτικό ορόσημο για το τέλος Μαρτίου). Η επέκταση θα αντιστοιχεί σε ποσό 30 δις ευρώ και το πλαίσιο εγγυήσεων θα υπόκειται σε έγκριση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αυτή η πρόσθετη ρευστότητα θα πρέπει να παράσχει ένα επαρκές περιθώριο ασφαλείας για την αντιμετώπιση θεμάτων ρευστότητας που μπορεί να προκύψουν από τις συνεχιζόμενες διακυμάνσεις της αγοράς…».
Ο μόνος ωφελημένος από το μνημόνιο είναι το τραπεζικό σύστημα. Επομένως δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για τις καταθέσεις, διότι και όλοι αν πνιγούμε, αυτές με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα επιπλεύσουν. Όποιος θέλει, άλλωστε, μπορεί να μεταφέρει τις καταθέσεις του οπουδήποτε, όπως το έκαναν οι Έλληνες μεγαλοκαταθέτες και με την ανοχή της κυβέρνησης, σύμφωνα με την ελευθερία της διακίνησης των κεφαλαίων, που είναι η πεμπτουσία τού νεοφιλελεύθερου μονεταρισμού.
Όσον αφορά την «πτώχευση», αυτή η φράση του πτωχευτικού δικαίου δεν είναι νοητή για κράτη, αφού ο εν τέλει σκοπός κάθε τέτοιας νομικής διαδικασίας είναι η πώληση όλων των στοιχείων του «πτωχού» για την ικανοποίηση των δανειστών. Το διεθνές δίκαιο δεν προβλέπει τέτοιες διαδικασίες διάλυσης ή υποδούλωσης της χώρας, ώστε να αποτελέσει τμήμα άλλης ή άλλων χωρών λόγω των χρεών, με δεδομένο μάλιστα ότι έχουμε παραιτηθεί από την ασυλία για την προστασία της δημόσιας περιουσίας μας και της κυριαρχίας μας επί των στοιχείων της, αφού σύμφωνα με το άρθρο 14 (παρ. 5) της δανειακής σύμβασης «…Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή…».
Αυτό που έπρεπε να κάνει η Ελλάδα και το έκαναν πολλοί ηγέτες στην ιστορία, πρόσφατα μάλιστα ο πρόεδρος του Ισημερινού (Εκουαδόρ) κ. Ραφαέλ Κορέα, ήταν να συγκροτήσει μια επιτροπή διεθνούς κύρους για να ελέγξει τα διάφορα τμήματα του χρέους και να προσδιοριστεί ποια εξ αυτών είναι «αισχρά» ή «επονείδιστα», άδικα, καταπλεονεκτικά, τοκογλυφικά κ.λπ., ώστε η χώρα να αξιώσει τη μη πληρωμή τους, κατά τη διεθνή πρακτική.

Ποια η γνώμη σας για τον υπουργό κ. Παπακωνσταντίνου και γενικότερα για την πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου;
Ο υπουργός των οικονομικών εφαρμόζει μια πολιτική που του επιβλήθηκε και η κυβέρνηση αποδέχθηκε ως μονόδρομο. Όταν εισέρχεσαι στο τούνελ τού νεοφιλελεύθερου φονταμενταλισμού, το περιεχόμενο των οικονομικών εννοιών και των κατ’ ιδίαν μέτρων το ορίζουν οι επιτηρητές των δανειστών και όχι ο εσωτερικός παράγοντας. Δεν τίθεται επομένως ζήτημα αυτενέργειας ή ατομικής ευθύνης ενός υπουργού. Η χώρα θέλει ριζική αλλαγή πολιτικής.

Με το χέρι στην καρδιά. Πότε θα ξεχρεωθούμε;
Είναι σπάνια τα παραδείγματα χωρών στην οικονομική ιστορία που απαλλάχθηκαν εντελώς από το χρέος. Στις διεθνείς οικονομικές συναλλαγές, κυρίως στην εποχή της κυριαρχίας της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας, τα μεγέθη ποικίλλουν και παρουσιάζεται το φαινομενικώς παράδοξο πολλές από τις μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις (π.χ. ΗΠΑ, Ιαπωνία κ.λπ.) να έχουν και τα μεγαλύτερα χρέη. Το ζήτημα είναι αν, με την αυτοδυναμία και ικανότητα του παραγωγικού σου μοντέλου, μπορείς να εξυπηρετήσεις τις δανειακές σου υποχρεώσεις, χωρίς να απεμπολήσεις τη βασική σου υποχρέωση που είναι η βελτίωση της ζωής του λαού σου και των παροχών του κοινωνικού κράτους.
Στην Ελλάδα είχαμε δυστυχώς την ατυχία, το διαχρονικό πολιτικό προσωπικό να μην αναπτύξει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας σε ένα σχετικώς αυτοδύναμο και ανατροφοδοτούμενο από ιδίους πόρους οικονομικό πρότυπο˙ και να επαναπαυθούμε, κυρίως κατά την εκσυγχρονιστική περίοδο, στην εικονική ανάπτυξη εύκολης δανειοδότησης των καταναλωτικών προϊόντων εισαγωγής, χωρίς να μεριμνήσουμε για μεταβατικές περιόδους προστασίας των ελληνικών, που με τους κανόνες της ελεύθερης διακίνησης δέχτηκαν ισχυρό ανταγωνισμό. Παραδώσαμε τα μεγάλα έργα στους παραχωρησιούχους για να αυξάνουν αενάως την τιμή των διοδίων και θεωρήσαμε ως νέα μεγάλη ιδέα του έθνους τους δαπανηρούς και υπερφίαλους ολυμπιακούς αγώνες του doping και της εμπορευματοποίησης, τις συνέπειες των οποίων πληρώνουμε σήμερα. Έτσι, η κρίση της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας, που έκλεισε τους κρουνούς τού εύκολου χρήματος, μας βρήκε ανέτοιμους και ολοκληρωτικά ετερόνομους.

Εσείς ποια πρόταση θα είχατε, αν σας ανέθεταν αύριο τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης;
Ήδη σας απάντησα προηγουμένως στα ερωτήματα αν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις. Μαζί με αυτά, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, θα προσέθετα και την καταψήφιση του λεόντειου συμφώνου ανταγωνιστικότητας, το οποίο θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο την οικονομική και κοινωνική κατάσταση της πατρίδας μας, αφού θα μπούμε πλέον σε ένα στάδιο σκληρού ανταγωνισμού με τους λεγόμενους εταίρους μας και η μόνη διέξοδος που θα μας απομένει -λόγω της χαμηλής παραγωγικότητας του κεφαλαίου, της απουσίας έρευνας, τεχνολογίας και καινοτομίας και της εκδίωξης της νεανικής, φιλόδοξης και διαδικτυωμένης παραγωγικής δύναμης- θα είναι η διαρκής μείωση του έμμεσου και άμεσου εργατικού κόστους.
Και φυσικά, θα εισήγαγα έναν πολύπτυχο και ευέλικτο μετρητή ευφυΐας, συνειδητότητας, ηθικής και αισθητικής επάρκειας, συνέπειας λόγων και έργων, ικανότητας ακριβούς και περιεκτικού λόγου (αφού η πολιτική διεξάγεται μόνον μέσω αυτού), ώστε με αυτόν να αξιολογούμε το πολιτικό προσωπικό εντός των κομμάτων, προτού το εκθέσουμε στη λαϊκή ετυμηγορία. Έτσι θα προφυλάσσαμε και το λαό από λάθος επιλογές.

Με τον νέο νόμο για τα εργασιακά, ήρθαν τα πάνω-κάτω. Πού θα φτάσει η προσαρμογή των νέων μέτρων; Θα επεκταθούν περαιτέρω και στον ιδιωτικό τομέα;
Βασική επιδίωξη της πολιτικής τού ατέρμονος μνημονίου είναι η μείωση του άμεσου και έμμεσου εργατικού κόστους, ώστε, όπως λέγουν οι μέχρι σήμερα λανθασμένες οικονομετρικές μετρήσεις των επιτηρητών της τριαρχίας, να γίνει η οικονομία μας ανταγωνιστική. Μετά την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών και των κοινοχρήστων χώρων, κατόπιν προηγούμενης μεγάλης αύξησης της τιμής τους, οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θα επαρκούν για μιαν αξιοπρεπή διαβίωση. Όλα κινδυνεύουν να παρασυρθούν σ’αυτόν τον κατήφορο. Απλώς η τριαρχία και η κυβέρνηση κάνουν επικοινωνιακή διαχείριση και τα μέτρα αποδόμησης σερβίρονται σταδιακά, ώστε να μην αποκαλυφθεί το μέγεθος των δεσμεύσεων και το βάθος του τούνελ.

Πώς κρίνετε τη στάση της τρόικας; Είναι η Ελλάδα υπό... "κατοχή";
Εφόσον η κυβέρνηση είναι εκλεγμένη και η Βουλή έχει συναινέσει να επιβληθεί αυτό το καθεστώς τής απόλυτης οικονομικής αποικιοκρατίας, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «κατοχή». Τυπικά έχει τη νομιμοποίηση. Ουσιαστικά όμως αυτή ελλείπει, γιατί εφαρμόζει ένα πρόγραμμα που δεν ετέθη στην κρίση του λαού και έχει εκπονηθεί από τους δανειστές. Επομένως, απαιτείται μια νέα νομιμοποίηση κατόπιν εκτεταμένης και ειλικρινούς ενημέρωσης των πολιτών για την κατάσταση της χώρας και τους εναλλακτικούς δρόμους που μπορούσε να ακολουθήσει. Όσον αφορά τις παρατηρήσεις υφολογικού χαρακτήρα για τη συμπεριφορά των επιτηρητών της τριαρχίας, αυτά είναι δευτερεύοντα ζητήματα, που όμως αποδεικνύουν το μέγεθος της πολιτικής μας αλλοτρίωσης.

Στις εκλογές ηγηθήκατε συνδυασμού στην Αθήνα. Ποια η αίσθησή σας; Περιμένατε το αποτέλεσμα που φέρατε;
Όχι στην Αθήνα, αλλά στην Περιφέρεια Αττικής. Κατόπιν πιέσεων πολλών παραγόντων και φίλων, ενέδωσα με μοναδικό σκοπό την παρουσίαση ορισμένων μονίμων καταστροφών που επιφέρει το διαρκές μνημόνιο στους θεσμούς, οι οποίοι αποκρύπτονται από την καταιγιστική μνημονιακή δημοσιολογία των καναλιών, που χρηματοδοτούνται από τους δανειστές μέσω των ενισχύσεων προς τις τράπεζες, αφού όλα τους είναι ελλειμματικά. Η αίσθησή μου είναι ότι οι πολίτες δεν είχαν αντιληφθεί σε τι βάραθρο έχει πέσει η χώρα και ποιες διαρκείς δεσμεύσεις έχει αναλάβει προς τους δανειστές μας. Το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών εμφάνισε όλες τις πτυχές της κοινωνικής αμηχανίας. Τώρα που βιώνουν όχι μόνο τις επιδεινώσεις που προξενεί το μνημόνιο, αλλά και βλέπουν ότι αποτυγχάνουν παταγωδώς ακόμη και οι οικονομετρικοί του στόχοι, αρχίζουν να αμφισβητούν ριζικά την εφαρμοζομένη πολιτική και να κινητοποιούνται. Τώρα ξεπερνιούνται οι φόβοι, που το ανεξιχνίαστο ακόμη φονικό στη Marfin προξένησε, μετά τις αυθόρμητες και παλλαϊκές κινητοποιήσεις του Μαΐου 2010. Με τις σημερινές συνθήκες, το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο για εμάς που δεν είμαστε επαγγελματίες πολιτικοί, ούτε υπηρετήσαμε ποτέ σε έμμισθη πολιτική θέση. Ο σπόρος της απροκατάληπτης αλήθειας που σπείραμε, αρχίζει ήδη να φυτρώνει και οι πολίτες, εκτιμώντας την αντικειμενική ενημέρωση που του παρέχουμε, μας καλεί με τις διάφορες συλλογικότητές του σε πόλεις τής πατρίδας μας.


[evrytanika.com ]