Φ
τάνουν συχνά πυκνά ανακοινώσεις συλλόγων με τις οποίες γνωστοποιείται στο κοινό η ετήσια εκδήλωση συγκέντρωσης των μελών τους. Αυτή την περίοδο αρχίζουν μάλιστα οι προσκλήσεις για τις κοπές της πρωτοχρονιάτικης πίτας.
Οι συγκεντρώσεις αυτές των παλιών γνωρίμων, συμμαθητών, συγχωριανών ή συναδέλφων, ιδιαίτερα όταν έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία, αποκτούν μια ιδιαίτερη σημασία καθώς είναι ευκαιρία για τους συμμετέχοντες να κάνουν έναν μικρό απολογισμό της πορείας τους στη ζωή, και γιατί όχι, μερικές φορές και κάποιες διορθωτικές κινήσεις.
Η ατμόσφαιρα σίγουρα είναι έντονα φορτισμένη συναισθηματικά και εκείνο που προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι ανάμεσα στους παλιούς γνωρίμους, σε πολύ λίγο χρόνο αναπτύσσεται μια εύκολη επικοινωνία και το νήμα της γνωριμίας ξαναπιάνεται από το σημείο που είχε διακοπεί, λες και ο χρόνος που μεσολάβησε να μην έχει καμία σημασία.
Εντούτοις στις προθέσεις του σημερινού σημειώματος δεν είναι η επισήμανση της αξίας αυτών των συγκεντρώσεων, κάτι που ως γνωστόν στην Αμερική αποτελεί προσφιλή πρακτική εδώ και πολλές δεκαετίες.

Αντιμετωπίζουμε το θέμα ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δούμε την πορεία κάποιων ανθρώπων που ξεκίνησαν δίχως κανένα εφόδιο και από οικογένειες που ζούσαν πολύ κάτω από αυτό που σήμερα ονομάζουμε "όριο φτώχειας", για να φτάσουν σε ένα κοινωνικό στάτους εξαιρετικά αξιοζήλευτο.
Ανάμεσα στους προσκεκλημένους μπορεί κανείς να ξεχωρίσει διακεκριμένους γιατρούς, επιτυχημένους εμπόρους, επιχειρηματίες, πολιτικούς μηχανικούς, εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, σωστούς οικογενειάρχες. Όσο συντηρητική και να ακούγεται αυτή η παράθεση ιδιοτήτων, όσο και να θυμίζει ξύλινο δόγμα του τύπου "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια", εντούτοις ακόμα και η σύγχρονη θέση της ελληνικής κοινωνίας για την επιτυχία που διατρέχει κάθετα τον ιστό της, φαίνεται να βασίζεται ακριβώς στο δόγμα αυτό, κάτι που έχει αποδειχτεί επανειλημμένα και από τις σχετικές έρευνες.
Ως επιτυχία, δηλαδή, δεν θεωρείται πάντα η οικονομική ανεξαρτησία, αλλά αυτό που αποκαλούμε κοινωνική κινητικότητα, το να μπορεί κάποιος να αλλάζει την κοινωνική θέση από την οποία ξεκίνησε με κάποια καλύτερη. Με άλλα λόγια επιτυχημένο θεωρείται το παιδί που καταφέρνει να ζει ευκολότερα από τους γονείς του.
Οι Ευρυτάνες κατόρθωσαν, ξεκινώντας από φτωχές παράγκες, από απομακρυσμένους οικισμούς ή ακόμα και από στάνες όπου μεγάλωνε "μια θράκα" οικογένεια, να φτάσουν σε επίπεδα τα οποία στην αρχή της ζωής τους φάνταζαν τουλάχιστο μυθικά.
Όχημα και μέσον για το δρόμο προς την καταξίωση δεν ήταν τίποτε άλλο από τη μόρφωση. Σε παλιότερες εποχές, "τα γράμματα" ήταν ο μόνος τρόπος να δραπετεύσει κανείς από την πείνα και την ανέχεια. Δεν είναι λίγοι οι αναγνώστες μιας συγκεκριμένης ηλικίας, οι οποίοι διαβάζοντας αυτές τις γραμμές θα θυμηθούν την εποχή που ακόμα και το ψωμί ήταν λιγοστό και χρειαζόταν μεγάλη πειθώ και εξαιρετική προσπάθεια για να εξοικονομηθεί μια παραπανίσια μερίδα στο "οινομαγειρείον" του μακαρίτη Βασίλη Γρανίτσα.

Σίγουρα η πορεία αυτή δεν χαρακτηρίζει μόνο τους Ευρυτάνες.
Φτωχόπαιδα από την Ήπειρο, από τη Μακεδονία από την ορεινή Πελοπόννησο, κατάφεραν με τον ίδιο τρόπο, καταβάλλοντας τεράστιες θυσίες και κόπους να σπουδάσουν και να αναζητήσουν μια καλύτερη μοίρα.
Όμως, αν και σήμερα έχει απομείνει ως απόηχος των ηρωικών εκείνων εποχών η σημασία της μόρφωσης στην αύξηση της κοινωνικής κινητικότητας, τα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί κάπως. Είναι τα παιδιά των οικονομικών μεταναστών εκείνα που ανοίγουν τα αυτιά τους και τα μάτια τους για να προχωρήσουν στη μόρφωσή τους, καθώς μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούν να προκόψουν.
Αντίθετα, η οικονομική ευχέρεια των ελληνόπουλων και η επιλογή της λεγόμενης "ήσσονος" προσπάθειας, τα κάνει πιο ευάλωτα στη στασιμότητα και την αδιαφορία.
Αυτό είναι μάλλον ένα φυσικό επακόλουθο και σίγουρα την ευθύνη δεν φέρουν τα ίδια τα παιδιά. Επαναπαυμένοι στα κεκτημένα, όλοι μας επιλέγουμε τον ευκολότερο δρόμο. Παρ' όλα αυτά αν η μόρφωση παραμεληθεί είναι εύκολο να καταλάβουμε ποια μοίρα περιμένει τον "αγράμματο": Σήμερα, ακόμη και γκαρσόνι να θέλει να γίνει κάποιος απαιτείται η γνώση τουλάχιστον μιας ξένης γλώσσας και η κατοχή ειδικού πτυχίου.
Και όπως είναι φυσικό και τα δύο αυτά χρειάζονται κόπο και θυσία για να αποκτηθούν.


[http://www.evrytanika.com/article.php?id=7702 ]