Έ
ρχονται στιγμές στην ζωή που νιώθεις την ανάγκη να εκφραστείς, να φωνάξεις, να ουρλιάξεις, να βγάλεις από μέσα σου αυτό που νιώθεις και αυτό που σε πονάει, έτσι ώστε ν' ανακουφιστεί λίγο η ψυχή σου. Η ανοιχτή επιστολή που διαβάζετε είναι ακριβώς αυτό το πράγμα, η εξωτερίκευση ενός πόνου, μιας οργής, αλλά και μιας κρυφής ελπίδας. Δυστυχώς στη σημερινή εποχή είμαστε όλοι μας δέσμιοι του περιορισμένου χρόνου και αυτό το γνωρίζω προσωπικά πολύ καλά, ζώντας σε μια πόλη εν κινήσει υπό την ασφυκτική πίεση της διαρκούς παραγωγής. Δεν θέλω να καταχραστώ τον πολύτιμο σας χρόνο, αν συνεχίσετε όμως την ανάγνωση ως το τέλος, πιστέψτε με, θα νιώσετε ότι αυτό το δεκάλεπτο επενδύθηκε σωστά.

Η "ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ":
30 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΡΑΚΜΗΣ
Πέρασαν τρεις δεκαετίες απο όταν η μικρή, φτωχή, αλλά και φιλότιμη Ελλάδα μετά από προσπάθειες των τότε Ελλήνων πολιτικών εντάχθηκε στους κόλπους της Ε.Ο.Κ. Μια μοναδική ιστορική ευκαιρία και πρόκληση ανάπτυξης ανέτειλε για την πατρίδα μας, αλλά είχε συνάμα μία ατυχία· το τιμόνι της χώρας από τότε έως σήμερα να το αναλάβει η "γενιά του Πολυτεχνείου"... οι δικοί μας γονείς. Ζώντας τα παιδικά τους χρόνια στην στέρηση της μεταπολεμικής Ελλάδας, μεγαλωμένοι μες την καταπίεση της Χούντας των Συνταγματαρχών και μπολιασμένοι απο τον κομπλεξισμό του "κατοχικού συνδρόμου", η γενιά των γονιών μας ανέπτυξε έναν προβληματικό τρόπο σκέψης και κώδικα "αξιών". Στην δεκαετία του '80 η ελληνική κοινωνία αμφισβήτησε αρχές και αξίες αιώνων, για να διαπλάσει ένα ιδιόρρυθμο μοντέλο ζωής καταδικασμένο σε αποτυχία. Το "ζεστό" χρήμα δόθηκε απο την Ε.Ε. στην Ελλάδα για να αποκτήσει υποδομές, να αναπτύξει μια ισχυρή οικονομική βάση για το μέλλον και το πάρτι άρχισε... μέσω προδοτικών πελατειακών πολιτικών τα αναπτυξιακά κονδύλια διοχετεύθηκαν στον λαό για αγορά ψήφων. Τα ευρωπαϊκά κεφάλαια που δόθηκαν για την αέναη ανάπτυξη της πατρίδας μας έγιναν συνεταιρισμοί διασπάθισης χρήματος, σε μία κρατικοδίαιτη αγροτιά, έγιναν παχυλοί μισθοί και επιδόματα ενός υπερδιογκώμενου δημόσιου τομέα και αθρόες άνευ ελέγχου επιχορηγήσεις μιας οπορτουνιστικής, εφήμερης, επιχειρηματικότητας. Αυτοκίνητα πολυτελείας άρχισαν να συσσωρεύονται στους αστικούς δρόμους. Στην επαρχία, στον ελληνικό αιγιαλό και ύπαιθρο άρχισαν να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια εξοχικές κατοικίες. Στις μεγάλες πόλεις ορθώνονται εν μία νυκτί ολόκληρες πολιτείες. Κέντρα διασκέδασης, εστίασης, ψυχαγωγίας, ένδυσης, υπεραγορές, εμπορικά κέντρα και κάθε λογής υπηρεσίες ήρθαν να δώσουν "λύσεις" στον νεοπλουτισμό του αμόρφωτου, απαίδευτου, αγροίκου νεοέλληνα.

Πλούτος σε μία οξύμωρη πραγματικότητα. Πλούτος σε μια χώρα που επί τριάντα χρόνια αποβιομηχανοποιούταν, πλούτος σε μία χώρα με αρνητικότατο εμπορικό ισοζύγιο, πλούτος σε μία χώρα που δεν παρήγαγε, πλούτος σε μια χώρα με παραπαίον ασφαλιστικό σύστημα, προβληματικές ΔΕΚΟ, καταχρεωμένο ΕΣΥ, παρακμάζουσα μέση και ανώτατη εκπαίδευση. Χλιδή και πλούτος σε ένα κράτος που αδυνατούσε να εισπράξει φόρους. Τριάντα χρόνια η Ελλάδα φούσκωνε και η φούσκα μεγάλωνε, γιγαντωνόταν, έλαμπε στο φως του ήλιου αλλά μέσα της υπήρχε αέρας κοπανιστός. Και ο νεοέλληνας, το "άνθος" της γενιάς του Πολυτεχνείου, ωσάν νέος τζίτζικας, απ' τον γνωστό αισώπειο μύθο, παρέα με τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις που ο ίδιος ψήφιζε, έστησε ένα τρελό τσιμπούσι και έπινε στην υγειά του κορόιδου... του Ευρωπαίου φορολογούμενου.
Και ξαφνικά η φούσκα σκάει (πράγμα αναμενόμενο για όποιον από μας είχε την τύχη να ζήσει έξω και να συγκρίνει την ευρωπαϊκή με την ελληνική πραγματικότητα) και ο Ευρωπαίος ανακαλύπτει αυτό που τρεις δεκαετίες υποπτευόταν, ότι τα τέσσερα κοινοτικά πλαίσια στήριξης έγιναν γαρίφαλα στα μπουζούκια. Η Ελλάδα υποτιμάται στις διεθνείς αγορές με αποτέλεσμα η χρεωκοπία της να συμπαρασύρει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα (τον καρπό του κόπου και των οικονομικών θυσιών 330.000.000 συνανθρώπων μας) και όχι μόνο. Η Ευρώπη διχάζεται ανάμεσα σε δύο μοντέλα πολιτικής φιλοσοφίας, στους μεν "πρακτικούς", αλλά και συνάμα δίκαιους, που ζητούν οι κλέφτες και οι αλήτες να πάρουν πόδι από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και στους δε "ιδεαλιστές" που ζητούν να επικρατήσει η έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και η αρχή της συγχώρεσης σε ένα ριμέικ της γνωστής παραβολής "του ασώτου υιού". Και η ελληνική κοινωνία τον χαβά της. Ο πολιτικός κόσμος και τα δημοσιογραφικά καρτέλ, μπροστά στον φόβο της απόδοσης δικαιοσύνης, αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη. Οι άνθρωποι που θα έπρεπε να κάθονται στα εδώλια των ευρωπαϊκών δικαστηρίων, με την κατηγόρια διασπάθισης κοινοτικών πόρων, σήμερα έχουν το θράσος να χρησιμοποιούν την ιερή έννοια του πατριωτισμού για να γλυτώσουν τα κεφάλια τους, για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα του πολιτικού σιναφιού τους και την διεθνή τους ξεφτίλα, παρουσιάζοντας στον αμόρφωτο νεοέλληνα, μέσω των ΜΜΕ, μια άλλη πραγματικότητα: Μία ωραία πρωία οι προαιώνιοι εχθροί του έθνους αποφάσισαν να χτυπήσουν κερδοσκοπικά την πλούσια, αναπτυγμένη, σημαντικότατη Ελλάδα.

Έτσι οι Εβραίοι ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους μασόνους για να χτυπήσουν την ορθόδοξη Ελλάδα, οι Αμερικανοί για να χτυπήσουν τη φιλοαραβική Ελλάδα, οι Γερμανοί και οι Ιταλοί για να χτυπήσουν την χώρα που τους έκανε να χάσουν τον 'Β Παγκόσμιο Πόλεμο και οι εξωγήινοι του αστερισμού της Κασσιόπης για να χτυπήσουν του απογόνους των Ελ (εμάς) που 10.000.000 έτη πριν τους διέλυσαν την γαλαξιακή αυτοκρατορία. Κάτι τέτοιο θα μας απαντήσει ο γονιός μας και η γενιά του, στην εύλογη ερώτηση μας, γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε... αλλά δεν θα παραδεχτεί ποτέ ότι η υποβάθμιση της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές επήλθε, σχεδόν αποκλειστικά, μετά από ένα λανθασμένο μοντέλο "υπο-"ανάπτυξης που ακολουθήθηκε επί τριάντα χρόνια, δεν θα παραδεχτεί ποτέ ότι η δική του γενιά, η γενιά του Πολυτεχνείου, οδήγησε την χώρα στην καταστροφή και γι΄ αυτό ευθύνη είχαν όλοι τους.

ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ
ΓΟΝΙΩΝ ΜΑΣ
(Ο όρος "γονιός" χρησιμοποιείται γενικά, και όχι προσωπικά)
Σε τι κοινωνία λοιπόν μεγάλωσε η γενιά μου; Τι διδάγματα πήραν οι σημερινοί εικοσοτριαντάρηδες από τους γονείς τους; Ποια είναι τα ηθικά εφόδια που μας έδωσε η γενιά του Πολυτεχνείου; Η γενιά εκείνη που άλλαξε την δεκαετία του '80, αξίες και αρχές σύμφωνα με τις οποίες το έθνος μας πορεύθηκε αιώνες;

1. "Πνεύμα" είναι κάτι εξωκοσμικά όντα που ζουν ανάμεσά μας,
2. "Συνείδηση" είναι πολλά δελτία ειδήσεων μαζί,
3. "Αξίες" είναι ένας χρηματιστηριακός όρος,
4. "Αρχές" είναι η αστυνομία και η εισαγγελία,
5. "Ηθική" είναι ένας όρος συγγραφικός και μόνο,
6. "Τιμή" είναι ένα αυτοκόλλητο ή καρτελάκι πάνω στα προϊόντα,
7. "Κώδικας τιμής" είναι κάτι που είχαν οι άνθρωποι στον μεσαίωνα,
 8. Ο "έντιμος" είναι ο βλάκας, ο "ανέντιμος" είναι ο έξυπνος,
9. Δεν υπάρχει "σύνολο", υπάρχει "ατομικισμός",
10. "Αξιοκρατία" σημαίνει βύσμα,
11. Το "κράτος" είναι δικό μου άρα το κλέβω όσο θέλω,
12. Οι "νόμοι" και οι περιορισμοί ισχύουν για τους άλλους, εμένα δεν με αγγίζει τίποτα,
13. Όλοι είμαστε ίσοι, αλλά εγώ είμαι πιο ίσος απ' τον άλλον,
14. «Επιχειρηματικότητα» σημαίνει εφήμερη μπάζα,
15. Όσο πιο πολλά χρήματα έχεις, τόσο πιο πολύ αξίζεις,
16. Όσο πιο καλό αυτοκίνητο έχεις, τόσο πιο πολύ αξίζεις,
17. Όσο πιο ωραίο/α γκόμενο/α έχεις, τόσο πιο πολύ αξίζεις,
 18. Όσο πιο ακριβά ντυμένος είσαι, τόσο πιο πολύ αξίζεις,
19. Η "καλλιέργεια" είναι για τους ακαδημαϊκούς,
20. Οι "πολιτιστικές δραστηριότητες" είναι για κάτι περιθωριακούς, μοναχικούς τύπους,
21. Η "άθληση" είναι για τους αθλητές,
22. Το "σώμα" μου, μου ανήκει, οπότε πίνω, καπνίζω και τρώω όσα σκουπίδια θέλω,
 23. Το "περιβάλλον" μας ανήκει οπότε το ρημάζουμε όσο θέλουμε,
 24. Και άλλα πολλά.

Μπράβο! Εύγε! Άξιοι! Ευχαριστούμε πολύ! Η γενιά τους, η γενιά του Πολυτεχνείου, έπιασε το νόημα της ζωής. Την πεμπτουσία του σύμπαντος. Δουλέψανε (ή μάλλον ρουφιανέψανε, καταχραστήκανε, κλέψανε, εκμεταλλευτήκανε καταστάσεις) για να μας αφήσουν ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένα πτυχίο και... μια ανισόρροπη κοινωνία, δημοσιονομικά ελλείμματα, καταχρεωμένο κράτος, ανεργία (40% για τους νέους), συνταξιοδοτικά δικαιώματα στα 165 μας και πόσα ακόμα. Αλλά το χειρότερο απ' όλα είναι ότι αφήσανε πίσω τους ένα καταδικαστέο μοντέλο ζωής με το οποίο μας μεγαλώσανε και θα χρειαστεί πολλά χρόνια για να το αποβάλλει η ελληνική κοινωνία, θα με πείτε σκληρό. Ναι, έτσι είναι, αλλά είμαι και δίκαιος και πραγματιστής και η πραγματικότητα που μας αφήσανε... είναι σκληρή.

Αλλά εγώ πιστεύω στην γενιά μας, εγώ πιστεύω στις δυνάμεις του σημερινού 20/30χρονου. Η άτυχη και κακομαθημένη γενιά που έζησε ευτυχισμένα και ξέγνοιαστα παιδικοεφηβικά χρόνια, δίχως στερήσεις, βλέπει τώρα, σιγά σιγά, τα σύννεφα της ύφεσης και της ανεργίας να πλησιάζουν. Αυτή η ανέχεια που έρχεται, αυτή η παρακμή και ανασφάλεια που μας κληροδότησε η γενιά του Πολυτεχνείου, τα δύσκολα χρόνια που θα ζήσουμε, θα μας ωριμάσουν, θα μας διδάξουν και θα μας μάθουν πως να γίνουμε μαχητές και όχι τρωκτικά. Το κυριότερο όμως είναι πως οι δύσκολες εποχές που θα ζήσουμε θα σταθούν αφορμή για την εσωτερική μας επανάσταση. Μια επανάσταση χωρίς όπλα και θύματα, αλλά κόντρα στην σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Αυτή η βαθύτερη εσωτερική διαδικασία θα μας κάνει να επανεξετάσουμε τις αρχές που θα πρέπει να διέπουν την κοινωνία, μια κοινωνία πολύ διαφορετική απο αυτήν των γονιών μας. Μπορεί να μην καταφέρουμε ν' αφήσουμε σπίτια και αυτοκίνητα στα παιδιά μας αλλά ας βάλουμε στόχο τουλάχιστον να τους κληροδοτήσουμε μια οργανωμένη και ευνομούμενη πολιτεία, μια ισορροπημένη και υγιή κοινωνία, μια ισχυρή και περήφανη Ελλάδα και κυρίως, το σημαντικότερο, σωστά βιώματα και διδάγματα.

Διδάγματα όπως:

1. "Πνεύμα" είναι η υπαρξιακή μας δύναμη και είναι μοναδική και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μοναδική,
2. "Συνείδηση" είναι η εσωτερική προσωπική μας σύμβουλος που μας δείχνει τον σωστό δρόμο,
3. "Αξίες" είναι το εύφορο έδαφος στο οποίο φυτεύουμε τον σπόρο της προσωπικότητάς μας,
4. "Αρχές" είναι ο σκληρός κορμός του δέντρου της προσωπικότητάς μας,
5. "Ηθική" είναι τα χρυσαφένια φύλλα και τα εύοσμα άνθη της προσωπικότητάς μας,
6. "Τιμή" είναι οι εύγευστοι καρποί της προσωπικότητάς μας,
7. "Κώδικας τιμής" είναι η συνεχής φροντίδα και η συνεπής περιφρούρηση αυτού του μοναδικού πανέμορφου δέντρου που λέγεται ατομική προσωπικότητα,
8. Ο "έντιμος" είναι ο μακροπρόθεσμα έξυπνος, ο "ανέντιμος" είναι ο μακροπρόθεσμα βλάκας,
 9. Το "σύνολο" υπερέχει του "ατομικισμού", νόμος απαράβατος σε κάθε οργανωμένη κοινωνία (ακόμα και στο μεγαλύτερο μέρος του ζωικού βασιλείου),
10. "Αξιοκρατία" είναι η ηθική αναγνωρισιμότητα εκείνου που διαπρέπει σε μια κοινωνία,
11. Το "κράτος" είναι δικό σου και εσύ όμως είσαι του κράτους, έχεις δικαιώματα αλλά έχεις και υποχρεώσεις,
12. Οι "νόμοι" αποφασίζονται από όλους και ισχύουν για όλους, στα συμφέροντα και στα ασύμφορα, 13. Όλοι είμαστε ίσοι, όλοι. Η απόλυτη ισότητα είναι η ψυχή της δημοκρατίας,
14. «Επιχειρηματικότητα» είναι η οικονομική προσφορά του ατόμου σε τέσσερις κοινωνικές έννοιες: συνεισφορά στην εθνική οικονομία, αλληλεγγύη στον εργαζόμενο συνάνθρωπο, καινοτομία και ποιοτική προσφορά προϊόντων ή υπηρεσιών στον σεβαστό πελάτη και τέλος (τέλος-τέλος) διασφάλιση των υπέρμετρων προσωπικών αναγκών,
15. Το χρήμα είναι εργαλείο συναλλαγής, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την αξία ενός ατόμου, 16. Το αυτοκίνητο είναι μεταφορικό μέσο. Μπορεί να χρειάζεται, μπορεί και να μην χρειάζεται. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την αξία ενός ατόμου,
17. Η "σχέση" είναι η αγάπη, η κατανόηση, η συμπαράσταση και η αλληλοσυμπλήρωση δύο ανθρώπινων ψυχών. Ο/Η σύντροφός μας δεν είναι εργαλείο επίδειξης στον κοινωνικό μας περίγυρο προς τέρψη του εγωισμού μας,
18. Κανένα ένδυμα, όσο ακριβό και αν είναι, δεν μπορεί να καλύψει την γύμνια μιας φτωχής και κενής προσωπικότητας,
19. Η "καλλιέργεια" είναι όχι απλά δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση όλων των υπεύθυνων μελών μιας κοινωνίας,
20. Οι "πολιτιστικές δραστηριότητες" είναι η τροφή του εγκεφάλου μας,
21. Η "άθληση" είναι η παράλληλη και απαραίτητη συνοδός της πνευματικής ανάπτυξης,
22. Το "σώμα" μας δεν μας ανήκει, απλά είμαστε οι διαχειριστές του. Ανήκει στην ψυχή (η οποία είναι μοναδική σε όλο το Σύμπαν) που κατοικεί μέσα του, της οποίας οφείλουμε να εξασφαλίσουμε την υγιή μακροζωία και στην οποία είμαστε υπόλογοι,
23. Το "περιβάλλον" δεν είναι δικό μας, ανήκει στο εαυτό του και μας φιλοξενεί εδώ και δύο εκατομμύρια χρόνια. Οφείλουμε να σεβόμαστε τους φυσικούς νόμους που το διέπουν,
24. Και άλλα πολλά.

Αυτά τα απλά, αυτά τα αυτονόητα πραγματάκια πρέσβευαν οι προγονοί μας για πολλούς πολλούς αιώνες. Ποιοι ήταν αυτοί, οι μικροσκοπικοί, οι ανύπαρκτοι, οι ανάξιοι "ανθοί" της γενιάς του Πολυτεχνείου που τόλμησαν να διαστρεβλώσουν έννοιες αιώνων, έννοιες που ειπώθηκαν από χείλη Γιγάντων της ανθρώπινης διανόησης; Με αυτές τις αξίες οι παππούδες μας πάμφτωχοι, ξυπόλητοι και αγράμματοι, κατάφεραν να γράψουν στην Βίβλο της Ελληνικής Ιστορίας το "ελληνικό οικονομικό θαύμα του '50-'60" με τα δικά τους μπράτσα (και το πενιχρό σχέδιο Μάρσαλ ούτε κατά διάνοια δεν προσεγγίζει τις ευρωεπιχορηγήσεις και τα τέσσερα ΚΠΣ) και το ηρωικό Έπος του '40. Οι προπαππούδες μας τριπλασίασαν την Ελλάδα και έθεσαν τις βάσεις των δομών του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Οι γονείς μας τι έχουν να δείξουν; Το ευρώ που μπήκαμε με απατεωνιές ή τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν με αλβανικά μπράτσα και δανεικά χρήματα, που εμείς θα τα αποπληρώσουμε; Ποιους μεγάλους ηγέτες πολιτικούς, επιστήμονες και ανθρώπους του πνεύματος έβγαλε η γενιά τους; Τι έχουν να μας δείξουν μετά από τρεις δεκαετίες αστέρευτης εισροής ευρωπαϊκών κονδυλίων στην χώρα μας; Ξέρετε τι; Ένα διαμέρισμα, ένα αυτοκίνητο και ένα εξοχικό... αυτό κατάλαβαν απο την ζωή, την μικροαστική ζωή τους. Ένα ελαφρυντικό τους βρίσκω μόνο, το "για εσένα τα 'κάνα όλα, για τα παιδιά μου, για να έχεις τα πάντα". Ναι, θα 'χω τα πάντα... εκτός από εργασία, σύνταξη, υγεία και παιδεία για τα παιδιά μου, κράτος λειτουργικό και πάνω απ' όλα εθνική αξιοπρέπεια.
Αυτές λοιπόν τις αξίες ας κοιτάξουμε όλοι οι νέοι, ενωμένοι σαν μια γροθιά να επαναφέρουμε. Να τις πιστέψουμε και να τις κάνουμε βιώματα. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να ξαναχτίσουμε όσα οι προηγούμενοι κατέστρεψαν, μόνο έτσι θα φύγει από της φλέβες μας το δηλητήριο με το οποίο ανατραφήκαμε, οι "αξίες" που μας έμαθαν τα "παιδιά των λουλουδιών".

Ας κοιτάξουμε να κάνουμε την δική μας μεγάλη επανάσταση, την "Εσωτερική Επανάσταση". Ας παλέψουμε με όλες τις δυνάμεις μας, όλοι μαζί και τίμια χωρίς απατεωνιές, να δώσουμε στην Ελλάδα την θέση που της αξίζει ανάμεσα στους λαούς της Γης και στις σελίδες της Ιστορίας. Να βγάλουμε ανθρώπους του πνεύματος, λαμπρούς επιστήμονες, και μεγάλους πολιτικούς ηγέτες. Ας σπάσουμε τα δεσμά της μικροαστικής αντίληψης και ας κοιτάξουμε, όχι κοντόφθαλμα, αλλά σε βάθος χρόνου να χτίσουμε μία κοινωνία όπως την ονειρευόμαστε και ένα μέλλον αντάξιο της αγάπης για τα τέκνα μας. Ας προσπαθήσουμε να μην βρεθούμε ποτέ, μα ποτέ, στην άθλια θέση μετά από τριάντα χρόνια να διαβάζουμε μια τέτοια σκληρή και περιφρονητή αλλά πέρα ως πέρα αληθινή, επιστολή από κάποιον άλλον νεαρό και να φτύνουμε το είδωλο μας στον καθρέφτη ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που σήμερα το κάνει η "ένδοξη" γενιά του Πολυτεχνείου.

Υ.Γ. Η γλαφυρότητα και η απολυτότητα των φράσεων επέχουν εμφαντική θέση στην παρουσίαση μιας πραγματικότητας και σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να υπερκαλύψουν ή να μειώσουν την αξία των λίγων αλλά λαμπρών εξαιρέσεων.

ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας διηγηθώ μια ιστοριούλα. Πριν πολλά πολλά χρόνια ένας ηλικιωμένος λιθοξόος αποφάσισε να διδάξει την έννοια της εσωτερικής επανάστασης και την πρακτική της εφαρμογή στην κοινωνία της πόλης του. Άρχισε να δημιουργεί σιγά-σιγά τον κύκλο του και όχι μόνο συμπολίτες του, αλλά και άνθρωποι απ' όλη την χώρα ερχόντουσαν να τον ακούσουν. Οι επαναστατικές του όμως ιδέες ήταν επικίνδυνες για τους ισχυρούς άρχοντες της πόλης του, ακριβώς γιατί η διδασκαλία του στόχευε στον εσωτερικό κόσμο του ατόμου και όχι στα εξωτερικά φαινόμενα. Τον δίκασαν και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Του δόθηκε η δυνατότητα να δραπετεύσει, να ζήσει, ήξερε ότι ήταν αθώος, αλλά προτίμησε να μείνει συνεπής στις ιδέες του και ήπιε ο ίδιος το δηλητήριο.
Πέρασαν σχεδόν τέσσερις αιώνες και σε μία άλλη χώρα, ένας νεαρός ξυλουργός άρχισε και αυτός να κηρύττει την εσωτερική επανάσταση και την δύναμη της αλήθειας στον άυλο κόσμο. Περιόδευε από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό αποκτώντας μαθητές και πιστούς της διδασκαλίας του. Οι επαναστατικές του όμως ιδέες ήταν επικίνδυνες για την εξουσία του ιερατείου της χώρας του, ακριβώς γιατί στόχευε στην ψυχή των ανθρώπων, που αυτοί θεωρούσαν δικό τους χωράφι προς εκμετάλλευση. Τον δίκασαν και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Του δόθηκε η ευκαιρία να σωθεί, να ζήσει, αρκεί να απαρνιόταν ό,τι είχε μέχρι τότε διδάξει, ήξερε ότι ήταν αθώος, αλλά αυτός προτίμησε να μείνει συνεπής στην αλήθεια του και βρήκε μαρτυρικό θάνατο πάνω σ' έναν σταυρό.

Η ψυχή του κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο και εκεί συνάντησε, σε μια γωνιά, τον ηλικιωμένο λιθοξόο. Αφού συστήθηκαν, άρχισαν την γνωριμία τους και δεν άργησαν να αντιληφθούν πόσα κοινά τους ένωναν. Μετά από τρεις μέρες ο νεαρός σηκώθηκε και έπιασε τον ηλικιωμένο απ' το χέρι - Είσαι καλός άνθρωπος, του είπε. - Έλα, σου έχω μια έκπληξη. Ο λιθοξόος σηκώθηκε με δυσκολία και ακολούθησε γεμάτος περιέργεια τον νεαρό ξυλουργό. Ο νεαρός έφθασε σε μια πόρτα σφραγισμένη με μια τεράστια βαριά μυλόπετρα. Την έπιασε και με εντυπωσιακή δύναμη την μετακίνησε. Στον κλειστό χώρο ξεχύθηκε ένα εκτυφλωτικό, ζεστό, φως. Ήταν τέτοια η λάμψη που ο ηλικιωμένος, σαστισμένος, έκλεισε με τα ζαρωμένα χέρια του τα μάτια του.
- Τι είναι αυτό, αγόρι μου; ρώτησε τον ξυλουργό. - Είναι η πύλη του ουρανού, γέρο μου. Πιάσου από πάνω μου και μην φοβάσαι. Ο ηλικιωμένος έπιασε τον νεαρό σφιχτά απο το μπράτσο και μπήκαν μες στο φως. Έπειτα άρχισαν να ανεβαίνουν και να ανεβαίνουν. Μετά από λίγο ο γέρος ξεθαρρεύοντας άνοιξε τα μάτια του και είδε έκπληκτος πως πλησίαζαν τ' αστέρια. Γύρισε το βλέμμα του και προς τα κάτω, μπορούσε να δει σχεδόν όλη την Γη. Είδε συμφορές, φωτιά, πολέμους, πείνα, αρρώστιες, δυστυχία και ένα δάκρυ κύλισε απ' τα θολά του μάτια. Γύρισε στον νεαρό και τον ρωτάει - Και αυτοί παλικάρι μου, αυτοί δεν μπορούνε να έρθουν μαζί μας; Ο ξυλουργός γύρισε, τον κοίταξε και με ένα πικρό μειδίαμα του απάντησε - Εμείς κάναμε το χρέος μας, γέρο μου, τους δείξαμε τον δρόμο. Εσένα σε πότισαν φαρμάκι και έμενα αφού με έσκισαν την σάρκα, με κάρφωσαν πάνω σ' έναν σταυρό και έλιωσα. Έχουν μυαλό και έχουν την γνώση, ας επιλέξουν ή τον σωστό τον δρόμο ή ας αυτοκαταστραφούν. Αυτοί είναι οι νόμοι που διέπουν το Σύμπαν ολόκληρο και εγώ δεν μπορώ να τους αλλάξω.
Εάν καταφέρατε να φτάσετε σε αυτές τις γραμμές που τώρα διαβάζετε θα 'θελα να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για τον χρόνο που μου διαθέσατε και για την ιδιαίτερη τιμή που μου κάνατε ν' ακούσετε τις απόψεις μου. Πρέπει όμως να παραδεχτείτε, νεολαίοι συμπατριώτες μου, ότι και εγώ κράτησα τον λόγο μου... σας είχα υποσχεθεί πως θα νιώσετε ότι αυτό το δεκάλεπτο επενδύθηκε σωστά.

Με εκτίμηση,
Ο ανώνυμος Έλληνας


http://www.evrytanika.com/article.php?id=7656