Ν
α θυμηθώ θέλω τον παιδικό ενθουσιασμό, εκείνα τα απογεύματα στην μικρή αλάνα που στο χρυσαφένιο της χώμα μαζεύαμε ήλιο και πλάθαμε στη σιωπή, χτίζαμε τα όνειρα μας που πέρνανε ζωή ώσπου το σούρουπο να πάρει την απόφαση και να γκρεμίσει τη στιγμή.

Η καζούρα και τα πειράγματα με τους φίλους μοιάζουν περαστικά μέσα στου κόσμου αυτού την μοναξιά, σφιχτοκλεισμένοι στο καβούκι του αναστεναγμού όπου ανασηκώνοντας τους ώμους σβήνουν οι σκέψεις στον καταδικαστικό ερχομό της ώριμης στιγμής του τώρα.

Προσπαθώ να θυμηθώ τις γιορτές και όλα εκείνα που δείνανε χαρά στον παιδικό μου κόσμο μήπως απαλλαγή το μυαλό και κολλήσει στα χαρούμενα και ανέμελα, στα ξέγνοιαστα και ισορροπημένα, μοναδικός συνδυασμός της δικής μου αναπόλησης.

Μου έρχονται όλα στο μυαλό και αναζητώ μέσα μου μήπως και βρω κάτι από εκείνον το μικρό, όσο τα συμπτώματα είναι ακόμα εδώ προτού έμμονα κυλίσουν και φύγουν όλες οι χαμογελαστές στιγμές και τα γνωρίσματα μιας άλλης εποχής, πριν είναι αργά και για μια ακόμα φορά καταφέρει να μπει η ψυχή στο πειθαρχείο της ζωής.

Παραμύθια που βάσταξαν χρόνια ολόκληρα προδίδουν την σκέψη που έρχεται αυθόρμητα διαλέγοντας να ζήσω σε αυτόν τον κόσμο, περιμένοντας το θαύμα που θα φωτίσει το πρόσωπο και θα καθαρίσει αθώα η καρδιά.


[Ο Φουρνιώτης ]