Ο
λοι είδαμε, από όλα τα κανάλια, μια ομιλία που έκανε στη Θεσσαλονίκη κάποιος Βασίλης Μαρκεζίνης, καθηγητής οικονομικών. Μέχρι τότε κανείς δε γνώριζε την ύπαρξή του. Τι έγινε άραγε και όλοι οι δημοσιογράφοι της χώρα παρακολούθησαν μια εκδήλωση στην οποία φυσιολογικά δεν θα παραβρίσκονταν πάνω από 100 οικονομολόγοι;
Πιθανότατα εκείνο που εντυπωσίασε και προκάλεσε το ενδιαφέρον ήταν η εκτίμηση του καθηγητή, ότι ίσως και πριν από τα Χριστούγεννα να ανακοινωθεί από Αθήνα και Άγκυρα μια ιστορική συμφωνία για την υπέρβαση της διαμάχης για το Αιγαίο. Έκανε λόγο για ένα γενικό πλαίσιο αρχών διαπραγμάτευσης με την Τουρκία, το οποίο προφανώς συζητείται εντατικά και υπό άκρα μυστικότητα αυτή την περίοδο μεταξύ των δύο κυβερνήσεων, το οποίο θα περιλαμβάνει:

1.Τη σύνταξη προσυμφώνου προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο θα κληθεί να «μοιράσει» το Αιγαίο με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και τη δική του νομολογία,
2.Τη συμφωνία για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου από Ελλάδα και Τουρκία και
3.Την εξαίρεση του Καστελόριζου από την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Ελλάδας.

Παράλληλα, πριν από δυο εβδομάδες περίπου ο Σαμαράς, πέταξε "στο ξεκάρφωτο" μια επισήμανση ότι δεν πρέπει σε περιόδους οικονομικής κρίσης, οι χώρες να συνάπτουν συμφωνίες που δεσμεύουν τις μελλοντικές γενιές.
Τι να σημαίνουν άραγε όλα αυτά; Σύμφωνα με την διαδικτυακή οικονομική εφημερίδα "Σοφοκλέους 10" για πρώτη φορά στα χρονικά, συζητείται στους υψηλούς πολιτικούς, διπλωματικούς, ακαδημαϊκούς και οικονομικούς κύκλους μια πιθανή διέξοδος από την κρίση: η εκμετάλλευση των αναξιοποίητων κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο!
Μέχρι σήμερα οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν σταθερά προσανατολισμένες εδώ και δεκαετίες σε διπλωματική γραμμή που αποκλείει κάθε συζήτηση για το θέμα, αφού ως μοναδική διαφορά αναγνωρίζεται το θέμα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, το οποίο η Ελλάδα επιζητεί να παραπεμφθεί στο Διεθνές Δικαστήριο.
Τα τελευταία χρόνια, υπό την ηγεσία του Ταγίπ Ερντογάν, η προσπάθεια της Τουρκίας για την προώθηση της ιδέας της συνεκμετάλλευσης έχει αποκτήσει νέα δυναμική. Η Τουρκία μάλιστα έχει προτείνει να υιοθετηθεί το μοντέλο που επέλεξαν οι χώρες του Περσικού Κόλπου για να συνδιαχειρισθούν τα κοιτάσματα της περιοχής τους, που ως γνωστόν εφαρμόσθηκε με μεγάλη επιτυχία και σώρευσε τεράστιο πλούτο στα κράτη της περιοχής.

Το τελευταίο διάστημα, καθώς οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο χωρών συνεχίζονται, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις επιτάχυνσης, που ίσως δικαιολογούν την πρόβλεψη του καθηγητή Μαρκεζίνη για συμφωνία πριν το τέλος του χρόνου.
Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου επιβεβαίωσε ότι έχει σημειωθεί πρόοδος στις διπλωματικές επαφές, χωρίς να μπει σε περισσότερες λεπτομέρειες, αφού οι συνομιλίες είναι μυστικές, όπως τόνισε.
Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, εσχάτως έχει εμφανισθεί δυναμικά στο διπλωματικό παρασκήνιο μεγάλη πολυεθνική του πετρελαίου, που από παλιά διατηρεί ενδιαφέρον για το Αιγαίο, η οποία προσφέρεται να μετάσχει στο σχήμα, επενδύοντας κεφάλαια και τεχνογνωσία. Η τουρκική πρόταση, όπως είχε διατυπωθεί από τον Γιακίς, φαινόταν να αποκλείει κάτι τέτοιο, αφού είχε κάνει λόγο για μικτή ελληνοτουρκική εταιρεία, χωρίς αναφορές σε συνεργασία με διεθνή πετρελαϊκή εταιρεία.
Ακόμη και στην περίπτωση που ένα σημαντικό μερίδιο των κερδών κατευθυνθεί σε διεθνή όμιλο πετρελαίου, ειδικοί του ενεργειακού τομέα τονίζουν ότι τουλάχιστον από ένα μεγάλο κοίτασμα (στη βραχονησίδα Μπάμπουρας, ανατολικά της Θάσου) μπορεί να αναπτυχθεί σε σχετικά σύντομο διάστημα σημαντική παραγωγή πετρελαίου, η οποία θα αποφέρει στο Ελληνικό Δημόσιο αρκετά δισ. ευρώ ετησίως, αλλά και σημαντική τόνωση της ανάπτυξης, που θα διευκολύνει τη βιώσιμη εξυπηρέτηση του χρέους. Επιπλέον, θα υπάρξει έμμεση διευκόλυνση της δημοσιονομικής προσπάθειας, από τη μείωση των αμυντικών δαπανών.

Η ύπαρξη μεγάλου κοιτάσματος, με περισσότερα από 900 εκατ. βαρέλια υδρογονανθράκων, έχει βεβαιωθεί στη βραχονησίδα Μπάμπουρας, έξω από την Θάσο. Με βάση ένα υποθετικό σενάριο αξιοποίησης όλων των κοιτασμάτων του Βορείου Αιγαίου, η παραγωγή θα μπορούσε να ξεπεράσει τα 200.000 βαρέλια ημερησίως, όπως εκτιμούν ειδικοί. Η αξιοποίηση αυτών των κοιτασμάτων, μάλιστα, θα γίνει σε μια περίοδο μόνιμα υψηλών και αυξανόμενων διεθνών τιμών του πετρελαίου, καθώς υπολογίζεται ότι έχει αντληθεί περισσότερο από 50% των διαθέσιμων κοιτασμάτων διεθνώς.
Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει από όλα αυτά, τα οποία εάν έχουν κάποιο πραγματικό υπόβαθρο είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, είναι αν πρέπει όντως να προχωρήσουμε σε μια τέτοια διαδικασία. Είναι αναμφίβολο ότι το κοινωνικό σύνολο θα διχασθεί και κάποιοι θα υποστηρίζουν την ιδέα ενώ κάποιοι άλλοι θα αντιτίθεται σφόδρα σ' αυτή.
Είναι σαν κάποιος χρεωμένος οικογενειάρχης να πουλάει ένα κτήμα του για να ξεχρεώσει. Αυτό θα τον έβγαζε από τη δύσκολη θέση αλλά τα παιδιά του θα τον αναθεμάτιζαν τα επόμενα χρόνια. Το ζήτημα είναι: μας νοιάζει;



http://www.evrytanika.com