Μαζεύω ελιές! Πονά η μέση μου, τα χέρια μου, τα κόκαλά μου, πονάω! Σκέφτομαι πως μεγάλωσα. Κοιτώ όμως δίπλα τον πατέρα μου -να ’ναι καλά ο γεράκος μου- και παίρνω κουράγιο. Μεγάλωσε πια. Κουράζεται, λαχανιάζει, αλλά δεν το βάζει κάτω. «Κάτσε λίγο ρε πατέρα θα πάθεις τίποτα». «Αμα κάτσω εγώ δεν θα τελειώσετε ποτέ».
Με την κατσουρίδα στο χέρι, χτυπά με ρυθμό τα κλαριά. Εγώ στη σκάλα με το

πριόνι τα κόβω. «Οχι εκεί, θα το πονέσεις το δέντρο», θέλει τέχνη το μάζεμα. Απλώνεις τα λιόπανα και αφήνεσαι. Πιάνεις ιστορίες. Λένε οι Αλβανοί τις δικές τους ιστορίες από τα μέρη τους, παιδικά χρόνια ίδια με τα δικά μου, μπερδεύει τις εποχές ο πατέρας μου, μπαίνει ο Χότζα στην προσεισμική Ζάκυνθο, λίγο ακόμα και η κοντέσα Βαλέραινα θα ζούσε στους Αγίους Σαράντα. «Αντε φέρε κολατσό για τα παιδιά». Δεν θέλουν σάντουϊτς και κρέπες. Ζεστό ψωμί, ντομάτες, τυρί ντόπιο, ελιές και κρασί. Λες και ζω σε ταινία του ’50. Καθισμένοι κάτω. Βουτάνε το ψωμί στο πιάτο με το λάδι και το στημένο χυμό από τις ντομάτες. Κόβει φρέσκο θρούμπι ο ένας, το ρίχνει μέσα, μοσχομυρίζει ο τόπος. Τα τσουβάλια γεμίζουν.
Προς το απόγευμα αλλάζει η διάθεση, αρχίζουν τα σεξουαλικά ανέκδοτα και το ερωτικό δελτίο ειδήσεων. «Η τάδε πάει με το δείνα» και πάει παίρνοντας. Πέφτει γέλιο, πέφτει υγρασία, το κορμί πονά. Μαζεύουμε τα γεμάτα τσουβάλια, τα στοιβάζουμε σ’ ασφαλές μέρος. Δυο μέρες ακόμα και θα τα πάμε στο λιοτρίβι. Την έχω ζήσει αυτή την εμπειρία. Το πρώτο λάδι το πικρό, πάνω σε ζεστό, σχεδόν καυτό ψωμί, στις 5 το πρωί κι έξω να βρέχει. Χρώματα και μυρωδιές. Κουράστηκε ο πατέρας μου.
Με το ζόρι τον έβαλα σπίτι. Ξάπλωσε στον καναπέ, του έριξα μια κουβέρτα, κοιμήθηκε ο γεράκος μου. Βγήκα να συνεχίσω. Ωραία μύριζε η γη, η θάλασσα έβγαλε κύμα, οι πορτοκαλιές φορτώνουν. «Γέρασα», άκουσα τον πατέρα να λέει στις γάτες. Σε μένα δεν το παραδέχεται. «Γέρασα», είπα στην ελιά που τίναζα. «Κι αν σε πλήγωσα… συγγνώμη…».



http://www.adesmeytos.gr/news.php?aid=26191