Ως προς τις ασχολίες των κατοίκων της Φουρνάς, κατά τις τελευταίες εκατονταετηρίδες, οι περισσότεροι από αυτούς, καλλιεργούσαν τη γη και μάλιστα επιδίδονταν στην καλλιέργεια σίτου, καλαμποκιού, τριφυλλιού και αμπελώνων. Τον 18ο και 19ο αιώνα υπήρχε μεγάλη και μικρή κτηνοτροφία. ( π.χ Γιαννάκης Κωστάκης, οικογένεια Ζώτου κ.α. με χιλιάδες ζώα.).
Μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα η κτηνοτροφία ήταν μεγάλη ( χιλιάδες ζώα ) και

μικρή ( οικογενειακή ). Συνήθως συγκέντρωναν τα κοπάδια τους στις θερινές βοσκές της Βουλγάρας. Στα οροπέδια Ζαχαράκη και Σερμιτζέλη, όπου ανέβαιναν από τα χειμαδιά και οι Σαρακατσαναίοι με χιλιάδες πρόβατα.

Ακόμη μέχρι το 1910 ορισμένοι ασχολούνταν με την σηροτροφία, ενώ οι γυναίκες επιδίδονταν στην χειροποίητη υφαντουργία, δηλαδή στην ύφανση μάλλινων υφασμάτων και πλεκτών.

Τα δάση της Φουρνάς, προμήθευαν εξαιρετικής ποιότητας ξυλεία σε όλη σχεδόν την Ελλάδα. Η στρογγυλή ξυλεία κατευθυνόταν στους ξυλέμπορους κυρίως της Πάτρας φια μέσου του Φουρνιώτη ποταμού, παραποτάμου του Μέγδοβα και του Αχελώου.


O Φουρνιώτης