Το Καρπενήσιον, κάτω από τον χιονοσκεπή Τυμφρηστόν, έχασε πλέον την καλοκαιρινήν του όψιν με την πλημμύραν των παραθεριστών και εισήλθεν εις την χειμερινήν του νάρκην.
Η πλατεία του Μάρκου μπότσαρη με την προτομήν του ήρωος, αιώνιον σύμβολον ηρωισμού και αυτοθυσίας, μένει σχεδόν έρημος, και μόνον επί της οδού Ζηνοπούλου ακούεται ο γδούπος των κρημνιζομένων οικιών δια την διαπλάτυνσιν της.
Επί της οδού ταύτης ευρίσκεται και η αποθήκη της Αγροτικής Τραπέζης, ήτις καθημερινώς περικυκλούνται από σκελετώδεις ανθρώπους πάσης ηλικίας, άνδρας και γυναίκας.
Άνθρωποι ρακένδυτοι, διατρέχοντες ξυπόλυτοι 15 – 20 ώρας δια μέσου χιονοσκεπών οροσειρών, αδιαβάτων ποταμών και απροσίτων ορέων, έρχονται να προμηθευτούν το μόνον πολύτιμον μέσον διατροφής, την μπομπόταν, την οποία παρέχει το κράτος αφορολόγητον δια μέσου της αγροτραπέζης.
Τοσον όμως πολύ ενδιαφέρονται δια την ανθρώπινην αυτήν τραγωδίαν, ώστε η αποθήκη ευρίσκεται ως επί το πλείστον κανή και ο κοσμάκης επιστρέφει απεγνωσμένος εις τα ίδια με άδεια τα χέρια.
Το κέντρον δεν στέλλει ένα μόνομον επόπτην δια την Ευρυτανίαν, να γνωρίσει τας ανάγκας της να δώση της δεούσας κατευθύνσεις.
Και η εντύπωσις είναι ότι το κέντρον κωλυσιεργεί δια την ίδρυσιν αποθηκευτικών κέντρων αραβοσίτου εις μέρη περισσότερον προσιτά εις τον κόσμον της επαρχίας, με την διακιολογίαν ότι διατρέχει τάχα κίνδυνον η ζωή του υπαλλήλου και ότι θα γίνει διαρπαγή του αραβοσίτου.
Μεγαλύτερος εμπαιγμός από αυτόν δεν υπάρχει ούτε μεγαλυτέρα απάνθρωπος ειρωνία προς την λαικήν δυστυχίαν.
Πλέον φιλήσυχος και πλέον φιλόνομος λαός από τον Ευρυτανικόν δεν υπάρχει, όστις υφίσταται αδιαμαρτυρήτως και μέχρι μωρίας την κρατικήν φορολογίαν και εγκατάλειψιν.
Πιστήν εικόνα της εν Ευρυτανία ασφαλείας και καταστάσεως δίδει η Έκθεσις εν Καρπενησίω διοικητού της υποδιοικήσεως κ. Μιχ. Παπουτσάκη, ην δημοσιέυομεν εις το προσεχές.

Εφημερίδα Αυγή
9 Απριλίου 1875